Արաբ միլիոնատերը որոշեց ծաղրել հղի մատուցողուհուն… 😲💔😠 Նա չէր էլ պատկերացնում, որ 5 րոպեից ամեն ինչ իր դեմ է շրջվելու։

Դուբայի սրտում՝ ապակու և պողպատի աշտարակների միջև, որտեղ ամեն փողոց շքեղությունից փայլում է և օդից փողի հոտ է գալիս, կար մի ռեստորան՝ «Արևելքի մարգարիտը»։ 💎

Այն մի վայր էր նրանց համար, ովքեր կարող էին իրենց թույլ տալ ամեն ինչ… բացի կարեկցանքից։ Այնտեղ յուրաքանչյուր աթոռ շողում էր ոսկեթելերով, իսկ անձնակազմը լուռ ստվերների պես էր շարժվում։

Բայց հենց այստեղ՝ կատարելության այս աշխարհում, աշխատում էր Սաֆիան։ Մի կին՝ աչքերի տակ մուգ շրջանակներով, բայց գլուխը միշտ բարձր պահած։

Սաֆիան հարուստ ընտանիքում չէր ծնվել։ Նա մեծացել էր Շարժայի (ԱՄԷ քաղաք) արվարձաններից մեկի համեստ տանը։ Հայրը վաղ էր մահացել, մայրը հիվանդ էր, և Սաֆիան ստիպված էր եղել իր ճակատագիրն իր ձեռքը վերցնել՝ դեռ չհասկանալով անգամ, թե ինչ է մանկությունը։ 😥

Մատուցողուհի աշխատելը նրա երազանքը չէր, այլ գոյատևելու միջոց։ Միակ ճանապարհը՝ բավականաչափ գումար վաստակելու, մինչև իր երեխայի ծնունդը։

Այդ երեկոն կարծես թե մյուսներից չէր տարբերվում՝ աղմկոտ, լարված, անվերջ պատվերներով։ Բայց հանկարծ մենեջերը նրա մոտ վազեց՝ հազիվ սկուտեղը ձեռքից չխլելով։

«Քեզ կանչել են 12-րդ սեղան։ Այնտեղ Սաիդ ալ-Մահմուդն է։ Նա լավագույն մատուցողին է պահանջել»։

Սաֆիան տեղում քարացավ։ Սաիդի անունը բոլորին էր հայտնի. հարուստ, հզոր և դաժան։ 😬

«Ես հղի եմ»,— շշնջաց նա։— «Գուցե ուրիշ մեկը գնա՞»։

«Նա քեզ է պահանջել»,— կտրուկ ասաց մենեջերը։— «Չհամարձակվե՛ս վիճել։ Մենք չենք կարող այդ հաճախորդին կորցնել»։

Երբ Սաֆիան մոտեցավ, զգաց, թե ինչպես է տղամարդու հայացքը սահում իր վրայով՝ սառը, արհամարհական, կարծես ինքը օդում լողացող փոշու հատիկ լիներ։

«Ես փորձառու մատուցող էի խնդրել, ոչ թե մի կնոջ, որը հեսա կծննդաբերի»,— փնթփնթաց նա։— «Սա ի՞նչ վայր է։ Ռեստորա՞ն, թե՞ ծննդատուն»։

Նրա ձեռքերը դողում էին, բայց ձայնը կտրել էր։ Մեկ սխալ բառ, և նա կարող էր կորցնել աշխատանքը, և դրա հետ՝ իր միակ տանիքը, բժշկին, անվտանգ ծննդաբերելու հնարավորությունը։ 😔

«Գինին բե՛ր։ Ու զգո՛ւյշ, չթափես։ Չեմ ուզում քո հորմոնների հոտն առնել»,— ավելացրեց նա քմծիծաղով։

Նա շրջվեց, որ հեռանա։ «Սպասի՛ր»,— շշնջաց մենեջերը։— «Այստեղ այսօր լրագրողներ կան։ Եթե սահմանն անցնի, հեշտ չի պրծնի»։

«Ես վրեժ չեմ ուզում»,— մրմնջաց Սաֆիան։— «Ես ուղղակի խաղաղություն եմ ուզում և անվտանգ ծննդաբերել։ Ինչո՞ւ է նա կարծում, թե ուրիշներին նվաստացնելու իրավունք ունի»։

«Քեզ մի նայիր»,— ծաղրական ծիծաղեց Սաիդը։— «Սկուտեղդ անգամ չես կարողանում պահել։ Ընդհանրապես ինչո՞ւ ես այստեղ։ Ամուսնությունից դուրս հղիացած կին… Ի՜նչ խայտառակություն։ Ու դեռ համարձակվում ես մարդկանց մեջ դո՞ւրս գալ»։

Սաֆիան դանդաղ բարձրացրեց աչքերն ու հաստատուն ասաց.

«Գիտե՞ք, Սաիդ, դուք կարող եք ամեն ինչ գնել՝ մեքենաներ, տներ, նույնիսկ մարդկանց։ Բայց մի բան կա, որը երբեք ձերը չի լինի։ Խիղճը»։ ✋

Հենց այդ պահին սրահ մտավ մի տղամարդ՝ ձեռքին տեսախցիկ, խոսափողը պատրաստ, դեմքին՝ պրոֆեսիոնալ արտահայտություն։ Նա ուղիղ գնաց դեպի նրանց սեղանը։

«Սաիդ ալ-Մահմուդ, բարի երեկո»,— ասաց տղամարդը։— «Ես Ահմեդ Խաթաբն եմ, «Էմիրությունների Ձայնի» լրագրողը։ Դուք ուղիղ եթերում եք։ Մենք ռեպորտաժ ենք պատրաստում աշխատավայրում կանանց իրավունքների մասին, և այն ամենը, ինչ դուք հենց նոր ասացիք այս կնոջը, ձայնագրվել է»։ 🔴

Միլիոնատիրոջ դեմքը գունատվեց։ Նա ոտքի թռավ։ «Սա անօրինական է։ Դուք իրավունք չունեք»։

«Ընդհակառակը»,— հանգիստ պատասխանեց լրագրողը։— «Մենք ունենք բոլոր իրավունքները։ Դուք հենց նոր հրապարակավ նվաստացրիք հղի կնոջը, և սա առաջին դեպքը չէ։ Մենք վկաներ ունենք, ապացույցներ… Ձեզ դատ ու հետաքննություն է սպասվում»։

Սաֆիան նստած էր արևոտ սենյակի փափուկ բազմոցին՝ գրկին սեղմած իր փոքրիկ տղային։ 👶

Ներս մտավ Ահմեդը՝ նույն ինքը լրագրողը։ Այս ընթացքում նա դարձել էր Սաֆիայի ամենամեծ հենարանը։ Օգնել էր ամեն հարցում՝ փաստաթղթեր, բժիշկներ, բնակարան։ Եվ մի օր պարզապես ասել էր.

«Ես ուզում եմ մնալ քո կողքին։ Ընդմիշտ»։ ❤️

«Դու ավելի ուժեղ ես, քան կարծում ես»,— մի անգամ ասել էր Ահմեդը նրան։— «Դու ոչ թե պարզապես փորձություն հաղթահարեցիր, այլ փոխեցիր խաղի կանոնները»։

«Ես ընդամենը ուզում էի, որ որդիս հպարտանա ինձնով»,— շշնջացել էր Սաֆիան։

Սաֆիան այլևս այն վախկոտ մատուցողուհին չէր՝ դողացող ձեռքերով սկուտեղը պահած։ Նա դարձել էր մի կին, որին ճանաչում էին ամբողջ քաղաքում, մեկը, ում մարդիկ դիմում էին օգնության համար։ 🙏

Նրա որդին՝ Մահմուդը, բարի ու բաց սրտով մեծացավ։ Իսկ Ահմեդը Մահմուդի համար իսկական հայր դարձավ։ Եվ երբ տղան նրան առաջին անգամ «հայրիկ» կանչեց, երկուսն էլ չկարողացան զսպել արցունքները։

Երբ Մահմուդը յոթ տարեկան դարձավ, Սաֆիան որոշում կայացրեց։

«Ես իմ սեփական սրճարանը կբացեմ»,— ասաց նա։— «Փոքր, բայց իմը։ Մի վայր ինձ նման կանանց համար՝ մենակ, մոռացված, հղի, որոնք գնալու տեղ չունեն»։

Մի օր սրճարան մի անծանոթ մտավ։ Նա նստեց պատուհանի մոտ, երկար նայեց դրսին, հետո հայացքը հառեց նրան։

«Դուք… Դուք այն կի՞նն եք»։

«Ո՞ր մեկը»,— մեղմ հարցրեց Սաֆիան։

«Նա, ով դիմակայեց Սաիդ ալ-Մահմուդին։ Ես այն ռեստորանում էի։ Եվ ամաչում եմ, որ այն ժամանակ լռեցի»։

Սաֆիան մեղմ ժպտաց։ «Կարևորն այն է, որ հիշում եք։ Եվ որ հիմա չեք լռի»։

Տղամարդը նրան ծրար մեկնեց։ Ներսում չեկ էր՝ մի գումար, որից սիրտը դողաց։

«Սա մեր ամբողջ ընկերության կողմից է։ Մենք սատարում ենք ձեր գործը։ Թող այս վայրն էլ ավելի ջերմանա»։

Նա բանտային կյանք ստացավ։ Փողերը մնացին, բայց իշխանությունը գոլորշիացավ։ 💨

«Ես չեմ զայրանում»,— ասում էր Սաֆիան Ահմեդին։— «Ես ուղղակի երբեք չեմ ուզում վերադառնալ այն վիճակին, երբ մարդն իրեն ոչնչություն է զգում։ Ես գործում եմ ոչ թե վրեժից դրդված, այլ սիրուց։ Հանուն ինձ, հանուն որդուս և հանուն այն կանանց, ովքեր դեռ մղում են իրենց սեփական պայքարը»։

Մահմուդը մեծացավ։ Սկզբում հոգեբան դարձավ, հետո՝ իրավաբան, որը մասնագիտացավ կանանց իրավունքների պաշտպանության մեջ։ Բայց ամենակարևորը՝ նա դարձավ մեկը, ումով կարելի էր հպարտանալ։

Մի երեկո Սաֆիան կանգնեց սրճարանի մուտքի մոտ՝ գավաթը ձեռքին։ Նա փակեց աչքերն ու շշնջաց.

«Շնորհակալ եմ, Աստվա՛ծ։ Ես կարծում էի՝ ընդմիշտ կոտրված կմնամ։ Բայց Դու վերցրեցիր իմ վերքն ու այն լույսի վերածեցիր։ Ու հիմա ես այդ լույսը կիսում եմ ուրիշների հետ»։ ✨

Տունը հին էր, բայց ջերմ։ Խոհանոցը լցված էր երեխաների ծիծաղով։

«Հայրի՛կ, հայրի՛կ։ Տատիկն իսկապե՞ս մատուցողուհի է աշխատել»։

Մահմուդը ժպտաց՝ ձեռքերը սրբիչով սրբելով։

«Այո՛, իմ փոքրիկ աստղեր։ Բայց նա ոչ միայն մատուցողուհի էր։ Նա դարձավ ուժի խորհրդանիշ։ Սկզբում մեկ կնոջ համար, հետո՝ տասը… հետո՝ հարյուրավոր»։

«Իսկ նրան երբևէ նեղացրե՞լ են»։

«Այո՛։ Մի հզոր մարդ նվաստացրել է նրան, երբ նա ինձ էր սպասում։ Նա նրա մեջ տեսնում էր միայն թուլություն։ Բայց երբեք չէր կարող իմանալ, որ մի օր հենց այդ կինը կդառնա այն ուժը, որի վրա ուրիշներն են հենվելու»։

Աղջիկները վազեցին Սաֆիայի մոտ ու ամուր գրկեցին նրան։

«Տատի՛կ, դու հեքիա՞թ ես պատմում»։

Նա ժպտաց։ «Ո՛չ, սիրելի՛ս։ Սա հեքիաթ չէ։ Սա իմ պատմությունն է»։ ❤️

«Մենք բարի կլինենք։ Խոստանում ենք»։

Սաֆիան փակեց աչքերը։ Խաղաղությունը, սերը և երախտագիտությունը լցրել էին տունը։