Երեխան լաց էր լինում՝ մատնացույց անելով աղբամանը։ 😥 Մայրը սարսափահար եղավ, երբ բացահայտեց, թե ինչ կա ներսում… 💔😱

«Մա՛մ, մոտիկ չգնաս…»։

Փոքրիկ ձայնը Նորայինն էր։ Նա ամուր բռնել էր մոր վերարկուի փեշից։ Նրա լայն բացված, վախեցած աչքերը հառել էին հին մետաղյա աղբամանին, որը կանգնած էր իրենց շենքի հետևի ավտոկայանատեղիում։

Տարօրինակ չէր, որ երեխան վախենում է անծանոթ առարկաներից, բայց Նորան արդեն մի ամբողջ շաբաթ ամեն օր մատնացույց էր անում այդ աղբամանը։ Ամեն անգամ կողքով անցնելիս նա լաց էր լինում։ 😥

Սկզբում Ջուլիան փորձում էր կատակի տալ։ «Սիրելի՛ս, դա ընդամենը աղբաման է»։ Բայց Նորան գլուխը թափ էր տալիս՝ դեմքը թաղելով մոր կրծքին։ Երեխայի վախը երևակայության արդյունք չէր թվում։ Այն ավելի շատ նախազգուշացման էր նման։

Մի երեկո, երբ Ջուլիան Նորային մանկապարտեզից վերցրեց, նրանք սուր հոտ զգացին։ 🤢 Խիտ, գարշահոտություն, որն այնքան ուժեղ էր, որ Ջուլիան ստիպված եղավ բերանը փակել։ Օդը ծանր էր։ Նորան նորից սկսեց լաց լինել՝ մատը պարզելով։

«Այնտեղ։ Մայրի՛կ… այնտեղ ինչ-որ մեկը կա»։

Ջուլիայի սիրտը սեղմվեց։ Այդ աղբամանը տարիներ շարունակ այնտեղ էր՝ հին ու ժանգոտած, բայց հիմա ինչ-որ բան այն չէր։ Վախը սողոսկեց մաշկի տակ, բայց հետաքրքրասիրությունն ու բնազդը նրան առաջ մղեցին։ Նա Նորային մի փոքր հետ տարավ։ «Ամեն ինչ լավ է, փոքրի՛կս։ Հենց այստեղ սպասիր»։

Ջուլիան դանդաղ մոտեցավ։ Հոտն ավելի էր ուժգնանում։ Նա մատները մոտեցրեց սառը մետաղյա կափարիչին ու վարանեց։ Գուցե ուղղակի փչացած սնո՞ւնդ է։

Բայց հետո նա տեսավ դա։ 😱 Կափարիչի եզրին մուգ, չորացած արյան հետք կար։

Շունչը կտրվեց։ Դողացող ձեռքով նա բարձրացրեց կափարիչը։

Ներսում, մոռացված լաթի տիկնիկի պես կծկված, մի տարեց կին էր։ Թույլ, կեղտոտ, մաշկը ցրտից մոխրագույն։ Հագուստը պատռված էր, թաթախված ցեխի ու արյան մեջ։ Շուրթերը ճաքճքել էին։ Աչքերը հազիվ էին շարժվում կոպերի տակ։ 😥

Մի պահ Ջուլիան կարծես չէր շնչում։ Հետո կնոջ աչքերը դանդաղ թարթեցին ու բացվեցին։ Նա ուղիղ նայեց Ջուլիային։

Եվ մեկ կոտրված բառ շշնջաց. «Օգնե՛ք…»։ 💔

Ջուլիայի ճիչն ակամա պոկվեց շուրթերից։ Նա հետ սայթաքեց՝ բռնելով աղբամանի եզրից, որ չընկնի։ Նորան ավելի ուժեղ լաց եղավ։ Ջուլիան վերցրեց հեռախոսը։ Ձեռքերն այնպես էին դողում, որ քիչ մնաց գցեր այն։

«911,— խեղդվելով ասաց նա,— Այստեղ կին կա… նա ողջ է… բայց մահանում է… խնդրում եմ, շտապե՛ք»։ 🙏

Նա ծնկի իջավ՝ բռնելով կնոջ սառը, դողացող ձեռքը։ «Ինձ հետ մնացե՛ք։ Խնդրում եմ, աչքերդ մի՛ փակիր։ Ես այստեղ եմ»։

Շտապօգնության ձայնը դեռ հեռու էր։ Եվ Ջուլիան հասկացավ. ինչ-որ մեկը նրան այստեղ դրել էր։ Դիտմա՛մբ։ Ինչպես աղբ։ 😡 Նա վստահ չէր, որ օգնությունը ժամանակին կհասնի։

Շտապօգնությունը հասավ հենց ժամանակին։ 🚑 Բուժակները կնոջը արագ տեղափոխեցին պատգարակի վրա։ Ջուլիան, առանց մտածելու, նստեց մեքենան՝ դեռ բռնած կնոջ ձեռքը (Նորային թողեց հարևանուհու մոտ, որն աղմուկից դուրս էր վազել)։ Հիվանդանոցում նրան անմիջապես վերակենդանացման բաժանմունք տարան։

Ժամեր անց բժիշկը դուրս եկավ։ «Վիճակը կայուն է,— ասաց նա։— Ջրազրկված է, թերսնված, կան սալջարդեր… բայց նա ողջ է։ Ժամանակ է պետք»։

Երբ Ջուլիային վերջապես թույլ տվեցին տեսնել նրան, կինն արդեն մաքուր սավանների տակ էր։ Նա մոտ յոթանասուն տարեկան կլիներ։

«Բարև ձեզ,— շշնջաց Ջուլիան։— Ես Ջուլիան եմ։ Ես… ես ձեզ գտա»։ Կնոջ աչքերը դանդաղ բացվեցին։ «Իմ անունը… Ժոզեֆինա է,— խռպոտ ձայնով ասաց նա։— Շնորհակալ եմ… որ անտարբեր չանցաք»։ 😥

Ջուլիան հարցրեց, թե ինչ է պատահել։ Ժոզեֆինան ուժ հավաքեց և դողացող ձայնով պատմեց։ Նա ապրում էր մոտակայքում։ Ամուսնու մահից հետո նրա միակ որդին՝ Ադրիանը, փոխվել էր։ Նա դարձել էր զայրացկոտ, փողով և ամեն ինչ կառավարելով տարված։ Նա պահանջել էր մոր տունը, նրա հաշիվները։ Երբ մայրը մերժել էր, նա դաժանացել էր։

«Նա… ուզում էր, որ ես չլինեմ։ Ասում էր, որ ես բեռ եմ։ Աղբից էլ վատ»,— ասաց Ժոզեֆինան, արցունքները սահում էին այտերով։ Ջուլիայի ներսում զայրույթ բորբոքվեց։ «Ձեր սեփակա՞ն որդին է արել սա»։

«Վերջին բանը, որ հիշում եմ… այն է, թե ինչպես նա ինձ տնից դուրս էր քարշ տալիս։ Հետո՝ մթություն»։ Ջուլիայի սիրտը կծկվեց։ Սա դժբախտ պատահար չէր։ Սա սպանության փորձ էր։ 😡 Այդ պահին Ջուլիան ինքն իրեն խոստում տվեց. նա Ժոզեֆինային մենակ չի թողնի։

Բայց հենց նա մեկնեց ձեռքը, հիվանդասենյակի դուռը բացվեց։ Շեմին կանգնած էր սև կոստյումով բարձրահասակ մի տղամարդ։ Նրա հայացքը սառն էր։ «Մա՛յր,— ասաց նա սառնասրտորեն,— Ես քեզ փնտրում էի»։

Ջուլիայի շունչը կտրվեց։ Ժոզեֆինայի ձեռքը դողաց։ «Ադրիա՛ն…»,— վախեցած շշնջաց նա։ Տղամարդը ներս մտավ այնպես, կարծես սենյակն իրենն է։ «Սա ընտանեկան հարց է»,— ասաց նա՝ կտրուկ նայելով Ջուլիային։

Ջուլիան կանգնեց Ադրիանի և Ժոզեֆինայի միջև։ «Ընտանիքն իր մորը աղբամանը չի նետում»։ Ադրիանը քայլ արեց առաջ, բայց միջանցքից խիստ ձայն լսվեց։ «Պարո՛ն, հետ կանգնեք»։ 👮‍♂️

Երկու ոստիկան ներս մտան։ Ժոզեֆինան առավոտյան արդեն ամեն ինչ պատմել էր։ Հետաքննությունն սկսվել էր, և Ադրիանն իր ոտքով ընկել էր թակարդը։

Ադրիանը տհաճ ծիծաղեց։ «Դուք ոչինչ չեք կարող ապացուցել»։ Բայց Ժոզեֆինան խոսեց։ Ավելի բարձր, քան առաջ։ «Ես կարող եմ»։ Նա դողացող ձեռքը մեկնեց դեպի որդին։ «Դու փորձեցիր ինձ սպանել։ Դու ինձ թողեցիր, որ մահանամ։ Ես այլևս չեմ վախենում»։ 🙏

Առաջին անգամ Ադրիանի դեմքը փոխվեց։ Ցնցում։ Հետո՝ կատաղություն։ Նա նետվեց առաջ, բայց ոստիկաններն ավելի արագ գործեցին։ Ձեռնաշղթաները փակվեցին։

Ժոզեֆինան փակեց դեմքն ու լաց եղավ։ Ոչ թե թուլությունից, այլ որովհետև վերջապես նրան լսեցին։ Ջուլիան գրկեց նրան։ «Դուք հիմա ապահով եք։ Ամեն ինչ անցյալում է»։

Ժոզեֆինան դանդաղ ապաքինվում էր։ Փոքրիկ Նորան ամեն օր այցելում էր նրան՝ նստում կողքին ու իր բարակ ձայնով պատմություններ պատմում։ ❤️

Երբ նրան դուրս գրեցին, Ջուլիան ու ամուսինը նրան իրենց տուն տարան։ Սկզբում Ժոզեֆինան անհանգստանում էր, որ բեռ կդառնա։ Բայց Ջուլիան գրկեց նրան ու մեղմ ասաց.

«Ընտանիքն այն մարդիկ են, ովքեր բռնում են ձեռքդ, երբ ցավում ես։ Դուք մեր ընտանիքն եք»։