Ծեր կինը հոգնած սրբեց ճակատը՝ նայելով սայլի մեջ պառկած ամուսնու անշունչ մարմնին։ Նա վաղուց արդեն չէր վեր կենում ինքնաշեն ծղոտե անկողնուց, չէր ուտում առանց օգնության, չէր խոսում. միայն ծանր էր շնչում և իր պղտոր աչքերը հառել էր առաստաղին։
Նրա համար ամուսինը վաղուց ծանր բեռ էր դարձել։ Ժամանակին նա ուժեղ տղամարդ էր, կերակրող, պաշտպան։ Բայց տարիները նրանից խլել էին ամեն ինչ։ Հիմա նա միայն ուտում էր վերջին կտոր հացը՝ փոխարենը ոչինչ չտալով։
Մի անգամ, փայտ կոտրելուց և ավելին բողոքներին ու անքուն գիշերներին չդիմանալով, ծեր կինը որոշեց, որ բավական է։ Նա ամուսնուն քարշ տվեց սայլի մեջ, տարավ անտառի խորքերը, այնտեղ, ուր լուրերով գայլեր էին լինում, և թողեց նրան այնտեղ չորացած հին կաղնու տակ։
— Կներես, ծերուկ,— մրմնջաց նա առանց արցունքների,— այլևս չեմ կարող… Ապրիր ինչպես կարող ես։
Եվ հեռացավ։
Երբ անիվների վերջին ճռռոցը հեռվում մարեց, ծերուկը հասկացավ՝ ինքը մենակ է։ Բոլորովին մենակ։ Անտառի և քաղցած գայլերի մեջ։
Ցուրտը մինչև ոսկորներն էր թափանցում։ Հողը խոնավ էր ու սառցե, իսկ գիշերային օդը կտրում էր մաշկը։
Ծերուկը զգում էր, թե ինչպես է կոկորդին կուտակվում մի բուռ։ Նա այլևս չէր կարողանում գոռալ, նրա ձայնը սպառվել էր։ Նա պարզապես պառկած էր՝ նայելով մութ երկնքին ճյուղերի բացվածքներով։ Նա քաղցած էր և երազում էր մի կաթիլ ջրի մասին։
Բայց հանկարծ նա մի սարսափելի բան լսեց…
Սկզբում մեղմ՝ ճյուղի կոտրվելու պես, թաթերի շրշյունի պես։ Հետո ավելի ու ավելի մոտ։ Սկզբում մեկը, հետո մյուսը, էլի մեկը։ Ծանր քայլեր։ Եվ քամին էր ոռնում, թե՞ դա ոռնոց էր։
Պապիկը իսկապես վախեցավ։ Սիրտը այնպես էր բաբախում, որ թվում էր՝ կպոկվի։ Գայլեր։ Նա իրեն թողել էր այստեղ, որպեսզի գայլերը նրան հոշոտեն։
Եվ հանկարծ խավարից մի ստվեր դուրս եկավ։ Մոխրագույն, մեծ, փայլուն աչքերով, որոնցում պարում էր սառը կրակ։ Գայլ։
Գայլը քարացավ՝ նայելով ծերունուն։ Բայց հետո տեղի ունեցավ մի անսպասելի բան
Ծերուկը ցանկանում էր փակել աչքերը, ցանկանում էր դադարել տեսնել գազանին, բայց չէր կարողանում։ Սա վերջն է, մտածեց նա։ Գայլը կուտի նրան ողջ-ողջ։
Բայց գայլը չնետվեց կոկորդին, չժանգրացավ։ Նա դանդաղ մոտեցավ, պառկեց կողքին՝ այնքան մոտ, որ ծերուկը զգաց նրա խիտ մորթու ջերմությունը։
Գազանը խորը շունչ քաշեց, փակեց աչքերը և այլևս չշարժվեց, միայն երբեմն ականջները շարժում էր։
Ծերուկը սկզբում չհավատաց։ Իսկ հետո զգաց, թե ինչպես է գայլի կողից կենդանի, հզոր ջերմություն գալիս։
Նա՝ սառած ու գրեթե մահացած, կպավ կենդանուն։
Գայլը չհեռացավ։ Գայլը տաքացրեց նրան։
Եվ ամբողջ գիշեր նրանք այդպես պառկած էին՝ երկու ծեր արարած, մարդկանց կողմից մոռացված, բայց միմյանց գտած մութ անտառում։
