Մոտ երկու շաբաթ առաջ, աշխատանքի գնալիս, ես նրան առաջին անգամ նկատեցի։ Երեսուն տարեկան մի տղամարդ, առաջին հայացքից միանգամայն սովորական՝ կոկիկ, թեև մաշված հագուստ, չսափրված դեմք, դատարկ հայացք։ Ես այն ժամանակ առանձնապես ուշադրություն չդարձրի։ Բայց երբ բարում իմ հերթափոխը մոտենում էր ավարտին, ես դուրս եկա փողոց՝ հեռախոսով խոսելու, և նա դեռ կանգնած էր այնտեղ։
Քամին արդեն կծու էր, ցուրտը մինչև ոսկորներս էր թափանցում։ Իսկ նա նույնիսկ չէր փորձում պատսպարվել։ Ես չդիմացա և մոտեցա։
— Բարի երեկո… ամեն ինչ կարգի՞ն է։ Ձեզ օգնե՞մ։ Միգուցե ինչ-որ մեկի՞ն կանչեմ,— հարցրի ես, և նույն ակնթարթին ինձ հասավ մի կտրուկ հոտ, որից հետ քաշվեցի։
Նա մի փոքր մեղավոր հայացքով նայեց ինձ.
— Ոչ, շնորհակալություն… Ես այստեղ եմ, որովհետև քամի չկա։ Չե՞մ խանգարում։
— Ոչ, չեք խանգարում… Բայց դուք այստե՞ղ եք առավոտվանից։
— Գրեթե։ Խանութ մի քանի անգամ մտա, մի քիչ տաքանալու համար։
— Իսկ ուտել հաջողվե՞ց։
— Հաց գնեցի… այդպես էլ կրծում եմ կ потихоньку:
— Ինչո՞ւ եք դուք… ինչո՞ւ տանը չեք,— չդիմացա ես։
Նա աչքերը իջեցրեց.
— Բան չկա։
Ես կուլ տվեցի՝ դժվարությամբ զսպելով կարեկցանքը։
— Սպասեք այստեղ։
Ներս մտա, իմ զեղչով ուտելիք պատվիրեցի։ Տաք, նորմալ։ Նրան նստեցրի պատշգամբում, այնտեղ գոնե տանիք կար գլխավերևում։ Նա լուռ էր ուտում՝ գրեթե չբարձրացնելով աչքերը։ Երբ դուրս եկա հերթափոխը փակելու, նա արդեն այնտեղ չէր։
Այդ պահին ես նույնիսկ չէի կարող մտածել, որ որոշ ժամանակ անց շատ կզղջամ իմ բարի արարքի համար։ Շարունակությունը առաջին մեկնաբանությունում 👇👇
Մեկ օր անց այդ անօթևան տղամարդը նորից եկավ։ Եվ մեկ օր էլ հաջորդ օրը։ Եվ նորից։ Նստում էր նույն տեղում, սպասում էր։ Իսկ ես կարծես պարտավորություն ունեցա՝ նրան կերակրել։ Ամեն անգամ։ Այդպես շարունակվեց գրեթե մեկ շաբաթ։
Ես այլևս չէի կարող։ Իմ փողերը չէին հերիքի մարդուն անվերջ կերակրելու համար։ Բացի այդ, հյուրերը բողոքում էին նրա կտրուկ հոտից, ղեկավարությունը գրեթե ինձ աշխատանքից ազատեց։ Բայց ինչպե՞ս կարող էի անհույս մարդուն ասել, որ նրան այստեղ չեն ցանկանում տեսնել։
Եվ այնուհետև ես հավաքեցի իմ ամբողջ քաջությունը և նրա համար ապաստան գտա։ Անօթևանների տուն, այնտեղ նրան կընդունեն և կկերակրեն։
Հիմա նա այնտեղ է, տանիքի տակ, տաք անկողնով և ուտելիքով։ Բայց միևնույն է, ինձ մոտ կասկած է մնում՝ արդյո՞ք ճիշտ վարվեցի, որ նրան այնտեղ տարա և ինքս դադարեցի օգնել։
Ես ինձ այնքան կոտրված եմ զգում և չգիտեմ՝ ինչպես ապրեմ դրա հետ։
