Մարինան, երեկոյան տուն մտնելով, տեսավ միջանցքում դստեր բաճկոնը՝ գցված հատակին, իսկ կեղտոտ մարզակոշիկները ցրված էին անկյուններում։
— Յուլյա, էլի աման դարձրեցի՞ր։ Բաճկոնդ կախիր կախիչին, իսկ մարզակոշիկները պետք է լվանալ։ Վաղը էլի կգնաս դպրոց կեղտոտ կոշիկներով, ու ուսուցչուհիդ կբողոքի ինձ։
— Նա բամբասող է, իսկ դու լավ կանես մի տուն աշխատող վարձես, այդ դեպքում մեր մոտ ամեն ինչ հիանալի կլինի։
— Ես ավելորդ միջոցներ չունեմ նման շքեղության համար։
— Ապա ավելի շատ աշխատիր, որ շատ փող վաստակես։
— Ես, Յուլյա, համալսարանի դասախոս եմ։ Ինձ մոտ բավականին արժանապատիվ աշխատավարձ է։ Դու ես անընդհատ պահանջում՝ սա առ, նա առ։ Դու ամբողջ զգեստապահարանդ լցրել ես հագուստով, բայց շարունակ գանգատվում ես, թե հագնելու բան չունես։
— Երկու անգամ նույն բանն հագնեմ՞։ Բակում աղջիկները կծիծաղեն ինձ վրա։ Դու ես ամեն ինչում մեղավոր։ Կարող էիր հարուստ ծնողներ ընտրել։ Այդ դեպքում ինձ դպրոց շքեղ մեքենայով վարորդը կտաներ։ — Յուլյան խնձորի կիսակեր կտորը նետեց հատակին ու նայեց նոթբուքին։ Էկրանին նորաձեւության ցուցադրություն էր գնում։
Մարինան գնաց խոհանոց ու կրկին զանգեց նախկին ամուսնուն։
— Մի՛ բողոա, Մարինա։ Ես քեզ վաղուց էի ասում Յուլյային ինտերնատ տանել։ Բայց դու միշտ խղճում էիր նրան։ Ես տնից չեմ փախել քեզնից, այլ՝ աղջկանից։ Հոգնել էի անընդհատ լսելուց, թե ինչու ես ավտոսրահում խորհրդատու, ոչ թե սեփականատեր։ Արդեն տասնյոթ տարեկան է, բայց իրեն պահում է փոքրիկ աղջկա նման, որ միշտ գեղեցիկ խաղալիք է ուզում։
Մարինան ոչ մի աջակցություն չստացավ և սկսեց ընթրիք պատրաստել։ Երբ սեղանը պատրաստ էր, նա կանչեց դստերը։
Յուլյան ներս մտավ քմահաճ դեմքով։
— Էլի կոտլե՞տ։ Կարող էիր մի նորմալ բան ռեստորանից պատվիրել։
— Եթե ուտել չես ուզում, մի՛ կեր։ Գնա՛ ռեստորան։
Յուլյան դուրս եկավ տնից, դուռը զարնելով։ Մարինան չնստեց ընթրիքի, մտավ իր սենյակ ու պառկեց։ Մտքերի մեջ խորասուզվելով՝ չնկատեց, թե երբ քնեց։
Մարինային արթնացրեց հեռախոսի զարթուցիչը։ Նա վեր թռավ ու մտավ դստեր սենյակ։ Մահճակալին նրա իրերն էին՝ ցրված, բայց Յուլյան չկար։
Աշխատանքի գնալու փոխարեն Մարինան զանգահարեց դստեր բոլոր ընկերուհիներին, հետո՝ հիվանդանոցներ, բայց ոչ մի տեղեկություն չստացավ։ Նա վազեց մոտակա ոստիկանի մոտ։ Պարզվեց, նա Մարինայի նախկին դասընկերն էր։
— Ես կզբաղվեմ Յուլյայի որոնումներով, իսկ դու սպասի՛ր զանգիս։
Անցավ մեկ տարի, բայց Յուլյայի որոնումները որևէ արդյունք չտվեցին։ Մարինան ու ոստիկանը հաճախ էին այցելում ոստիկանություն, բայց այնտեղ միայն ուսերն էին թոթվում։ Յուլյան կարծես գոլորշիացել էր։
Այդ երեկո Մարինան դստեր սենյակում դասավորում էր նրա իրերը ու երբեմն ձեռքով շփում էր կրծքավանդակի ձախ կողմը։ Նա այլևս գրեթե հույս չուներ կենդանի տեսնել Յուլյային։ Հանկարծ լսվեց դռան փականի ծակոտուկը։ Մարինան դուրս եկավ միջանցք։ Տուն մտավ Յուլյան՝ մեծ փորով։
— Մամ, շուտով պետք է ծնեմ, իսկ նրա կինը հանկարծակի հայտնվեց ու դուրս հանեց ինձ։ Բայց ոչինչ, նա դեռ կպարի ինձ համար։ — Յուլյան, կարծես ոչինչ չէր պատահել, հանգիստ գնաց իր սենյակ ու դուռը բարձր ձայնով փակեց։ Մարինան կանգնած մնաց՝ լիակատար շփոթմունքի մեջ։
Մեկ շաբաթ անց Յուլյան տղա ծնեց, իսկ երբ Մարինան նրան տուն բերեց նորածնով, երիտասարդ մայրը հագուստը փոխեց ու մայրիկին ասաց․
— Ես գնում եմ արդարությունը վերականգնելու։ Մոտ ապագայում չսպասես ինձ։
Մարինան ստիպված եղավ արձակուրդ վերցնել ու մնալ տանը՝ թոռան հետ։
Յուլյան վերադարձավ մեկ ամսից։ Իր սենյակում մի քանի բան դրեց մեջքի պայուսակում ու մորն ասաց․
— Նա ինձ լավ գումար տվեց փոխհատուցման, և հիմա իմ կյանքը դեպի լավը կփոխվի։ Ցտեսություն։ — և ինչպես առաջին անգամ, Յուլյան սառնասրտորեն դուրս եկավ տնից՝ առանց անգամ երեխային նայելու։
Յուլյան նորից հայտնվեց մոտ երեք տարի անց՝ կրկին հղի։
— Մամ, ամեն ինչ հրաշալի էր։ Նա ինձ մի քանի անգամ արտասահման տարավ։ Երբ հղիացա, խոստացավ ամուսնանալ։ Երեկ մի աղջիկ բերեց տուն, իսկ ինձ դուրս հանեց։ Յոթ ամսական հղի եմ, բայց չեմ ուզում այս երեխային պահել։ Ինձնից ոչինչ չի ստացվի։
— Այսինքն՝ Յուլյա, դու վերադարձե՞լ ես ինձ մոտ։
— Ոչ թե քեզ մոտ, այլ՝ իմ տուն։ Ես այստեղ գրանցված եմ, և դու իրավունք չունես ինձ հղի վիճակում դուրս հանել։ Հասկացա՞ր, թե կրկնեմ։
Մարինան լռեց, բայց սրտի ցավը ուժեղացավ։ Նա անհանգստանում էր թոռան համար՝ մի բան պատահի, և ոչ ոք չկար, որ հոգ տանի փոքրիկի մասին։
Յուլյան մնաց տանը մինչև ծննդաբերությունը։ Իրեն պահում էր, կարծես ոչինչ չէր պատահել։ Մարինան պատրաստում էր ուտելիք, առավոտյան թոռան տանում մանկապարտեզ, հետո գնում համալսարան։ Երեկոյան, երբ վերադարձավ մանկան հետ տուն, լսեց, թե ինչպես էր Յուլյան հեռախոսով խոսում՝ կարծես մեկնաբանում էր իր հանգստի լուսանկարները արտասահմանում։ Յուլյան միշտ ցանկացել էր բոլորից լավը լինել, բայց երբեք չէր հաջողվել։
Յուլյան աղջիկ ծնեց ու որոշեց նրան թողնել ծննդատանը։ Մարինան չէր կարող թույլ տալ դա և պատռեց դստեր հրաժարման դիմումը։
— Ես կտանեմ թոռնիկիս, իսկ դու ապրիր ինչպես գիտես։
— Դա քո խոսքն է, ոչ թե իմ։ Ցտեսություն։
Կրկին Մարինան արձակուրդ վերցրեց, բայց այս անգամ գրեթե այլևս խնայողություններ չուներ։ Նա որոշեց զանգել նախկին ամուսնուն։ Զրույցից հետո Եվգենին խոստացավ, որ կգա։
Եվ նա հայտնվեց երկու ժամ անց։ Բերեց սննդի փաթեթներ, իսկ մեծ պորտֆելն թողեց միջանցքում։
— Ինչու՞ միանգամից չասեցիր։ Ես անգամ չէի իմանում թոռների մասին։ Լավ, ես վերադառնում եմ քեզ մոտ, ու մենք նորից ամուսնություն կգրանցենք։ Յուլյային այլևս հնարավոր չէ ուղղել։
— Իսկ մեր բաժանումից հետո քո կյանքը՞։
— Ես այդպես էլ չամուսնացա։ Փնտրում էի քեզ նման մեկին, ու վերջում հասկացա՝ դու ինձ համար միակն ես։
Մարինան ու Եվգենին նորից ամուսնացան։ Նրա համար ամեն ինչ ավելի հեշտացավ՝ թե հոգեպես, թե ֆինանսապես։ Սիրտն էլ հազվադեպ էր սկսում անհանգստացնել։
Հինգ տարի անց Մարինային ու Եվգենիին կանչեցին դիահերձարան՝ նույնականացման։ Դա իրենց դուստրն էր, բայց նա անճանաչելի էր դարձել։ Դեմքը կապտուկներով էր, ձեռքերն ու ոտքերը՝ կոտրված։ Նրան գտել էին կիսակառույց շենքում։
Ահա այսքան կարճ էր Յուլյայի կյանքը՝ հարստության հետևից ընկած։
