Աննան շտապում էր հարցազրույցի։ Սա պարզապես աշխատանք չէր, այլ նրա երազանքի աշխատանքը՝ կյանքը փոխելու, անվերջ ժամանակավոր աշխատանքներից ազատվելու հնարավորություն։
Նա արդեն գրեթե հասել էր խաչմերուկին, երբ լսեց բղավոցներ ու մեքենաների աղմուկ։ Փողոցի մյուս կողմում մի տարեց տղամարդ հանկարծակի թուլացավ, ձեռքով կրծքին կպավ ու դանդաղ ասֆալտին փլվեց։ Վարորդները ազդանշան էին տալիս, ինչ-որ մեկը պատուհաններից բղավում էր, անցորդները շտապում էին՝ աչքերը կողքի տանելով, կարծես հույս ունեին, որ եթե չնկատեն դժբախտությունը, այն ինքն իրեն կանհետանա։
Աննան կանգ առավ։ Նրա ուղեղը բղավում էր․ «Դու ուշանում ես։ Վազի՛ր»։ Բայց նա մխրճվեց փողոցը և ծնկի իջավ տղամարդու կողքին։
«Ձեզ վա՞տ է»,— դողացող ձայնով հարցրեց նա՝ ձեռքը դնելով տղամարդու ուսին։
Ծերունին ծանր շնչում էր, աչքերը կիսափակ էին։ Նա թույլ շարժումով մատնացույց արեց իր գրպանը։
«Հաբերս․․․ դրամապանակումս են․․․»։
Աննան շունչը պահեց ու դողդոջուն մատներով սկսեց փորփրել տղամարդու հին կաշվե պայուսակը։ Ի վերջո, նա փոքրիկ շիշ գտավ։ Արագ հանեց մեկ հաբ, զգուշորեն դրեց ծերունու բերանը և օգնեց կուլ տալ։
«Շնչեք․․․ հանգիստ․․․ Ամեն ինչ լավ կլինի»,— շշնջում էր նա՝ զսպելով արցունքներն ու վախը։
Մի քանի րոպե անց տղամարդու շնչառությունը կանոնավորվեց, դեմքի գույնը վերադարձավ։ Նա բացեց աչքերը և երախտագիտությամբ նայեց Աննային։
«Դու իմ կյանքը փրկեցիր․․․»,— շշնջաց նա։ — Ինչպե՞ս կարող եմ քեզ հատուցել»։
Աննան ժպտաց, բայց հետո կտրուկ ցատկեց՝ կարծես ուշքի գալով։
«Աստված իմ․․․ ես ուշացա․․․»։
Նա ինչ-որ բան մրմնջաց՝ ներողություն խնդրելով, և վազեց դեպի մետրո՝ զգալով, թե ինչպես է սիրտը կտրվում հուսահատությունից։ Ահա և վերջ։ Հնարավորությունը բաց թողնվեց։ Երկրորդ փորձ չի լինի։
Բայց նա, այնուամերայնիվ, գնաց գրասենյակ։ Պարզապես իմանալու համար, որ արել է ամեն հնարավորը։ Երբ Աննան վերջապես հասավ գրասենյակ, տեսածից գրեթե ուշագնաց եղավ․․․
Երբ նա հասավ ընդունարան, քարտուղարուհին բարեհամբույր ժպտաց ու ասաց․
«Կներեք, բայց ղեկավարությունը մի փոքր ուշանում է։ Կարող եք նստել»։
Աննան դժվարությամբ զսպեց հանգստության շունչը։ Նա նստեց աթոռին՝ պայուսակը սեղմելով իրեն, և զգաց, թե ինչպես է իր լարվածությունն աստիճանաբար անցնում։
Կես ժամ անց դուռը բացվեց։ Սենյակ մտավ․․․ հենց այն ծերունին։ Մաքուր սափրված, էլեգանտ կոստյումով, վստահորեն ձեռքին գավազան։ Աննան քարացավ։
«Բարի լույս»,— ասաց նա՝ դիմելով բոլորին։ — Ես այս ընկերության սեփականատերն եմ։ Ներողություն եմ խնդրում ուշանալու համար։ Մի․․․ չափազանց կարևոր միջադեպ էր տեղի ունեցել»։
Նա շրջվեց դեպի Աննան, ժպտաց ու գլխով արեց։
«Իսկ ահա նա, ով չվախեցավ կանգ առնել, երբ բոլորը երես էին թեքել։ Նա, ով իսկապես հասկանում է, թե ինչ է պատասխանատվությունը, քաջությունն ու մարդկայնությունը։ Աննա, մենք կցանկանայինք, որ դուք հնարավորինս շուտ սկսեք աշխատել մեզ մոտ։ Դուք արդեն ապացուցել եք, որ արժանի եք դրան»։
Աննան չէր կարողանում հավատալ իր ականջներին։ Աչքերին արցունքներ կանգնեցին։ Նա մարդու կյանք փրկեց․․․ և անսպասելիորեն փրկեց նաև ինքն իրեն։
