Երեկոն իջնում էր դարավոր սոսինիների ստվերում խեղդվող փոքրիկ գյուղի վրա։
Փողոցները, որոնք դեռ վերջերս լի էին մանկական ծիծաղով և հարևանների զրույցներով, լռեցին՝ իրենց տեղը զիջելով քամու շշուկին և հեռվում լսվող շների հաչոցին։
Ամեն ինչ այնքան սովորական էր թվում, այնքան անվտանգ, որ ոչ ոք չնկատեց, թե ինչպես անտառի վերևում երկինքը ծիրանագույն երանգ ստացավ, կարծես նախազգուշացնելով չարիքի մասին։
Մարդիկ ավարտում էին իրենց գործերը, փակում վարագույրները՝ չկասկածելով, որ այդ գիշերը ընդմիշտ կփոխի իրենց կյանքը։
Գյուղի կենտրոնում, գետի վրայով անցնող հին փայտե կամրջի մոտ, հավաքվել էր տեղացիների մի փոքր խումբ։ Նրանք քննարկում էին լուրերը, որ վերջին օրերին անտառում տարօրինակ ստվերներ են տեսել, իսկ ոմանք երդվում էին, որ լսել են ոռնոց, որը նման չէր սովորական գայլի ոռնոցին։
Ծերունիները գլուխները օրորում էին՝ հիշելով հին լեգենդները մի գազանի մասին, որը գալիս է, երբ խախտվում է մարդու և բնության միջև հավասարակշռությունը։ Երիտասարդները ծիծաղում էին՝ դա հորինվածքներ անվանելով, բայց նրանց աչքերում անկեղծ անհանգստություն էր փայլում։
Այդ երեկո նա՝ երկար մուգ մազերով և երազներով լի հայացքով աղջիկը, որոշեց տուն հասնել անտառային արահետով ավելի կարճ ճանապարհով․․․
Բոլորը գիտեին, որ մայրամուտից հետո դա ամենաանվտանգ վայրը չէ, բայց նա նրանցից էր, ովքեր հավատում են իրենց հաջողությանը։ Նրա քայլերը արձագանքում էին լռության մեջ, իսկ ձեռքի լապտերը մթությունից դուրս էր բերում միայն արահետի նեղ շերտը։
Ոչ ոք չտեսավ, թե ինչպես նա անհետացավ թավուտում, բայց բոլորը լսեցին այդ ձայնը՝ ցածր, կոկորդային մռնչյունը, որից արյունը սառչում էր երակներում։
Կամրջի մոտ հավաքված ամբոխը սառեց, երբ ճիչը պատռեց գիշերային լռությունը։ Դա պարզապես վախի ճիչ չէր. դրա մեջ ինչ-որ նախնադարյան, հուսահատ բան կար, կարծես հենց հոգին էր պոկվում մարմնից։
Մարդիկ իրար նայեցին՝ չհամարձակվելով տեղից շարժվել, նրանց դեմքերը գունատվել էին, իսկ սրտերը զարկում էին աճող սարսափի զգացման հետ մեկտեղ։ Ինչ-որ մեկը շշնջաց. «Գայլեր…», բայց այդ բառում ավելի շատ հարցեր կային, քան պատասխաններ։
Եվ այն ժամանակ նրանք տեսան դա՝ լուսնի լույսի ներքո թարթող ստվերները, արագաշարժ և անդադար։ Ամբոխը հառաչեց, ինչ-որ մեկը ճչաց, բայց ոչ ոք չկարողացավ հայացքը կտրել։
Այն, ինչ կատարվում էր այնտեղ՝ անտառի խորքում, դուրս էր նրանց ընկալումից, դուրս ամեն ինչից, ինչ նրանք իրական էին համարում։ Եվ հետո․․․
