Վարվարան զգեստապահարանում իրերը դասավորում էր, երբ կտրուկ զանգ հնչեց։ Դռան շեմին, ձգված ժպիտով փայլելով, կանգնած էր սկեսուրը՝ Գալինա Ստեպանովնան։ — Բարև, սիրելի՛ս։ Մի բաժակ թեյի եկա, — ուրախ հայտարարեց նա՝ առանց հրավերի շեմը անցնելով։
— Մտե՛ք, — Վարվարան ձգված ժպտաց՝ զգալով, թե ինչպես է ներսում ամեն ինչ սեղմվում։ — Հիմա կավարտեմ իրերով, կնստենք։Նրանք տեղափոխվեցին հյուրասենյակ։ Վարվարան շարունակում էր խնամքով ծալել հագուստը, իսկ սկեսուրը հարմար տեղավորվեց բազկաթոռին՝ չհեռացնելով նրանից գնահատող հայացքը։Հանկարծ Գալինա Ստեպանովնայի հայացքը ընկավ բազկաթոռի մոտ դրված տոպրակի վրա։ Նա ներս նայեց և հոգոց հանեց, կարծես անպարկեշտ բան տեսած լիներ։ — Վարվա՛րա։ Ամո՛թ քեզ։— Նորից լաթեր ես գնել։ — սկեսուրը լեզուն ծլկացրեց՝ մատնացույց անելով փռված տոպրակները։— Դրանք հին իրեր են, — հոգնած պատասխանեց Վարվարան։ — Զգեստապահարանն եմ դասավորում։— Իսկ իմ տղան գիտի՞, թե դու ինչի վրա ես փող ծախսում։ — չարախինդ հետաքրքրվեց Գալինա Ստեպանովնան։ — Ես ինքս եմ վաստակում, եթե ինչ, — կտրուկ նետեց Վարվարան՝ արագացնելով, միայն թե վերջացնի այս խոսակցությունը։Բայց սկեսուրը չէր հանդարտվում։ Նա տոպրակից հանեց մի զգեստ և սկսեց այն զննել, կարծես ապացույց լիներ։— Նման հագուստով միայն պանդոկներ գնալ կարելի է, — արհամարհանքով քամեց նա։— Դրա վրա պիտակ կա։ Ես այն նույնիսկ չեմ հագել, — սառնասրտորեն պատասխանեց Վարվարան՝ ձեռքը մեկնելով։ — Եվ փա՛ռք Աստծուն։ — փռթկաց Գալինա Ստեպանովնան՝ դժկամորեն հետ տալով զգեստը։ — Քո տարիքում արդեն ժամանակն է ավելի համեստ հագնվելու։— Ես քսանինն եմ, ոչ թե հիսուն, — ատամների միջով հիշեցրեց Վարվարան։— Քո տարիքում պատշաճ կանայք ծածկում են ծնկները, այլ ոչ թե ամեն ինչ ցույց են տալիս։ — երգեց սկեսուրը։ — Ահա թե ինչու ես թոռներ չունեմ։— Ի՞նչ կապ ունի իմ զգեստապահարանը երեխաների հետ։ — Վարվարայի ձայնը դողաց զայրույթից։— Ամենաուղղակի կապը։ Եթե պոռնիկի պես ես հագնվում, ուրեմն երիտասարդ ես փնտրում, — իմաստուն դեմքով եզրակացրեց Գալինա Ստեպանովնան։Վարվարան գունատվեց.— Այսինքն, ըստ ձեզ, ամուսնացած կինը պետք է պարկի մեջ քայլի՞։— Կինը պետք է համեստ տեսք ունենա։ — սկեսուրը բռունցքով հարվածեց սեղանին։ — Իսկ քո ներքնազգեստը։ Ես ուղղակի շոկի մեջ եմ։— Դուք խուզարկե՞լ եք իմ իրերը։ — Վարվարան գրեթե խեղդվեց զայրույթից։— Չեմ խուզարկել։ Ինքն է պատահաբար աչքիս ընկել լոգարանում, — անտարբեր ձեռքով թափ տվեց նա։ — Նման պարաններ կրելը ամոթ է։— Դուք լո՞ւրջ եք։ — Վարվարան սեղմեց բռունցքները։ — Միգուցե կտորից կրծկալ կարե՞մ։— Պատշաճ կանայք ընդհանրապես նման բաներ չեն կրում։ — պայթեց սկեսուրը։— Ես երիտասարդ եմ և իրավունք ունեմ ինձ դուր գալու։ — շունչ քաշեց Վարվարան։— Ստում ես։ Դու հատուկ ես գրգռում ուրիշ տղամարդկանց։ — Գալինա Ստեպանովնան թատերականորեն ծալեց ձեռքերը։— Մտածեք ինչ ուզում եք, — հոգնած նետեց Վարվարան։ — Բայց ես կկրեմ այն, ինչ ինձ դուր է գալիս։— Քեզ հետ խոսելը պատին ոլոռ խփելու նման է։ — գոռաց սկեսուրը և դուրս եկավ՝ այնպես ուժեղ դռնփակ անելով, որ ապակիները դղրդացին։Երբ երեկոյան ամուսինը՝ Սերգեյը, վերադարձավ, Վարվարան անմիջապես պատմեց նրան ամեն ինչ։— Մայրիկն ասում էր, որ դու չափազանց ազատ ես հագնվում, — անվստահ ժպտաց նա։ — Մի ընդունիր սրտիդ մոտ։ Եվ… միգուցե նրա ներկայությամբ չարժե թափանցիկ բլուզներ կրել՝ դա նրան զայրացնում է։— Նրան ամեն ինչ էլ զայրացնում է։ — բռնկվեց Վարվարան։— Կբարկանա ու կհեռանա, — անտարբեր ձեռքով թափ տվեց Սերգեյը։Բայց նա սխալվում էր։Մեկ ամիս անց ամեն ինչ կրկնվեց։ Այս անգամ Գալինա Ստեպանովնան հայտնվեց նոր «ապացույցով».— Դու համացանցում լուսանկարներ ես տեղադրում։ Իմ ընկերուհիները տեսել են։ Ամբողջ թաղամասն է քննարկում։— Նրանք պարզապես նախանձում են, — հանգիստ պատասխանեց Վարվարան։Սկեսուրը փռթկաց և գնաց։ Վարվարան հոգոց հանեց թեթևությամբ՝ հույս ունենալով, որ դա վերջն է։Բայց նա սխալվում էր։Երբ կես տարի անց նրանք Սերգեյի հետ արձակուրդ գնացին՝ սկեսրոջը թողնելով բանալիները «ամեն դեպքի համար», նրանք անգամ պատկերացնել չէին կարող, թե վերադարձին ինչ կգտնեն։Վարվարան կանգ առավ շեմին՝ զգեստապահարանը դատարկ էր։— Դա նա է։ — շշնջաց նա՝ սենյակներով վազվզելով։ — Բանալիները միայն քո մայրիկի մոտ էին։— Չի կարող լինել, — տատամսեց Սերգեյը։ — Հիմա կզանգեմ։Բայց Գալինա Ստեպանովնան հեռախոսով հեղեղում էր նրան.— Ե՞ս։ Դու ինչ ես ասում, տղա՛ս։ Երբեք չէի անի։Վարվարան գլուխը թեքեց.— Ես ոստիկանություն կկանչեմ։Եվ միայն այդ ժամանակ սկեսուրը դողացող ձայնով խոստովանեց.— Այո՛, ես եմ։ Քո ամոթալի լաթերը թափեցի աղբարկղը։ Հանուն ձեզ եմ արել։ Որպեսզի դու վերջապես ընտանիքի մասին մտածես։Սերգեյը պայթեց.— Մա՛յր, դու ընդհանրապես կարգի՞ն ես։ Հիմա ես պետք է նոր զգեստապահարան գնեմ կնոջս համար։— Դե… — փորձեց արդարանալ վերջինս։— Բանալիները այստեղ։ Եվ որ քո ոտքը այստեղ այլևս չլինի։ — գոռաց նա։Ծննդյան օրը Գալինա Ստեպանովնան թանկարժեք նվերի փոխարեն երեք խղճալի մեխակ ստացավ։Իսկ Վարվարան նույն օրը գնաց խանութ՝ այժմ արդեն ամուսնու հաշվին, ով կտրականապես ասել էր.— Առ այն ամենը, ինչ հոգիդ կուզի։ Դու արժանի ես։
— Մտե՛ք, — Վարվարան ձգված ժպտաց՝ զգալով, թե ինչպես է ներսում ամեն ինչ սեղմվում։ — Հիմա կավարտեմ իրերով, կնստենք։Նրանք տեղափոխվեցին հյուրասենյակ։ Վարվարան շարունակում էր խնամքով ծալել հագուստը, իսկ սկեսուրը հարմար տեղավորվեց բազկաթոռին՝ չհեռացնելով նրանից գնահատող հայացքը։Հանկարծ Գալինա Ստեպանովնայի հայացքը ընկավ բազկաթոռի մոտ դրված տոպրակի վրա։ Նա ներս նայեց և հոգոց հանեց, կարծես անպարկեշտ բան տեսած լիներ։
