Ես երբեք ինձ կոշտ բարոյական սկզբունքներով մարդ չեմ համարել։ Ապրում եմ հանգիստ, ոչ մեկին չեմ պարտադրում իմ հայացքները և չեմ խառնվում ուրիշի գործերին։ Բայց երբեմն լինում են պահեր, երբ ներսում ամեն ինչ շուռ է գալիս։ Երբ նայում ես մարդուն և մտածում. «Արդյո՞ք նա ընդհանրապես հասկանում է, թե ինչ է անում»։ Թե՞ պարզապես սովորել է գոյատևել իր հարմարավետ աշխարհում։ Այս պատմությունը հենց այդպիսին է։
Գիշեր, երաժշտություն և ազատության զգացումԾանոթությունը տեղի ունեցավ ակումբում։ Բոլորովին պատահաբար։ Սովորական երեկո, սովորական հնչյուններ, սովորական մթնոլորտ՝ վերևից նեոնային լույսեր, բարձրաձայն բասեր բարձրախոսներից։Նա հայտնվեց բարի սեղանի մոտ։ Ինքնավստահ, վառ, այնպիսին, որ ինքն է որոշում, թե ում մոտենալ։ Բարձր կրունկներ, կարճ կիսաշրջազգեստ, համարձակ հայացք։ — Ի՞նչ կնախընտրես, — հարցրեց նա՝ բարձրացնելով հոնքը։— Վիսկի կոլայով, — պատասխանեցի ես։Նա ծիծաղեց։— Դու այն հազվադեպներից ես, ովքեր գարեջուր կամ քաղցր կոկտեյլ չեն պատվիրում։ — Իսկ դու այն հազվադեպներից ես, ովքեր դա նկատում են։Նա ծիծաղեց։— Ինձ դուր է գալիս քո ոճը։Եվ այսպես ամեն ինչ սկսվեց։ Մենք խմեցինք, հետո տեղափոխվեցինք պարահրապարակ։ Նա այնպես էր շարժվում, որ արդեն մի քանի րոպե անց ես հստակ գիտեի՝ այս գիշերը կավարտվի իմ մոտ։— Ուզում ես շարունակել իմ մոտ։Նա կռացավ ականջիս մոտ, նրա շունչը այրում էր։— Դու կարդում ես մտքերս։Տաքսի, բնակարան, թեթև կիսաժպիտ մուտքի մոտ։ Ամեն ինչ հասկանալի էր առանց ավելորդ խոսքերի։Իսկ առավոտյան ամեն ինչ փոխվեց։Անսպասելի շրջադարձԵս արթնացա ոչ թե զարթուցիչից, այլ ձայներից։Ավելի ճիշտ՝ նրա ձայնից։ Նա խոսում էր հանգիստ, բայց ինձ մի քանի վայրկյան բավական եղավ էությունը հասկանալու համար։— Այո, ամեն ինչ կարգին է… Ոչ, ես ընկերուհուս մոտ եմ… Իհարկե, կաթ կգնեմ…Ես դանդաղ նստեցի մահճակալին։— Սոնյան ինչպե՞ս է։ Նրա մոտ ամեն ինչ կարգի՞ն է։Սոնյա։Ես արտաշնչեցի՝ զգալով, թե ինչպես է ներսում ինչ-որ տհաճ բան կտտում։Դուրս եկա հյուրասենյակ։Նա կանգնած էր հայելու մոտ՝ ուղղելով մազերը։— Բարի լույս, — ժպտաց նա։Ես հենվեցի դռան փեղկին։— Բարի։ Ո՞ւմ հետ էիր խոսում։— Ամուսնուս հետ։Դա այնքան առօրեական հնչեց, կարծես նա հայտնում էր, որ այսօր լավ եղանակ է։— Ամուսնո՞ւդ հետ։— Այո։Ես թարթեցի։— Սպասիր… Դու ամուսնացա՞ծ ես։— Այո։Նա շարունակում էր դիմահարդարվել, կարծես ոչ մի առանձնահատուկ բան չէր ասել։— Այսինքն՝ դու ուզում ես ասել, որ… — ես կակազեցի։Նա հոգոց հանեց, կարծես ես ինչ-որ հիմար հարց էի տվել։— Այո, ես ընտանիք ունեմ։Ես լռում էի՝ մարսելով լսածը։— Ես ամուսին և դուստր ունեմ։ Սոնյա։Ես նայեցի նրան՝ փորձելով հասկանալ իրավիճակը։— Եվ նա գիտի՞, որ դու այստեղ ես։Նա աչքերը պտտեցրեց, կարծես ես հիմար հարց էի տվել։— Իհարկե, ոչ։ Նա վստահ է, որ ես գիշերել եմ ընկերուհուս մոտ։Ես նեղացրեցի աչքերը՝ զգալով, թե ինչպես է ներսում ամեն ինչ սեղմվում։— Եվ դու հաճա՞խ ես այդպես «ընկերուհուս մոտ» մնում։Նա անտարբեր ուսերը թոթվեց։— Ամիսը մի քանի անգամ։Ես դանդաղ գլխով արեցի՝ փորձելով զսպել էմոցիաները։— Իսկ երեխա՞ն։ Քո դուստրը։— Իսկ Սոնյան ի՞նչ։— Դե, նա փոքրիկ է։— Նա մանկապարտեզում է։Ես ձեռքով դեմքս շոշափեցի՝ փորձելով հավաքել մտքերս։— Լսիր, ես փորձում եմ հասկանալ… Ինչո՞ւ է դա քեզ պետք։Նա ծանր հոգոց հանեց։— Դու իսկապես չե՞ս հասկանում։Ես ուսերը թոթվեցի։— Ընտանեկան կյանքում ամեն ինչ միօրինակ է՝ տուն, կենցաղ, հոգսեր, երեխաներ… Ամուսին։ Իսկ երբեմն պարզապես ուզում ես քեզ կենդանի զգալ։— Եվ դրա համար դու…— Հենց դրա համար, — հանգիստ ավարտեց նա։Ես լռում էի՝ խոսքեր չգտնելով։— Դու նույնիսկ չես պատկերացնում, թե քանի՞ այնպիսի կին կա, ինչպիսին ես եմ, — հանկարծ ասաց նա։— Այնպիսի՞ն, ինչպիսի՞ն դու։— Այո։ Ում տանը ընտանիք կա, բայց ովքեր «հանգրվան» են փնտրում։Ես նայում էի նրան՝ փորձելով գիտակցել նրա խոսքերը։— Իսկ ինչպե՞ս սերը։ Հավատարմությո՞ւնը։Նա ծիծաղեց։— Դա աշխատում է միայն առաջին մի քանի տարին։ Հետո սովորում ես։Ես դեմքս կնճռոտեցի։— Իսկ քո ամուսի՞նը։— Նա լավն է։ Հոգատար։— Իսկ եթե նա իմանա՞ր։Նա նորից ուսերը թոթվեց։— Դե, այդ դեպքում կիմանար։Ես ծանր արտաշնչեցի։Նա ավարտեց դիմահարդարումը, հագավ բաճկոնը։— Շնորհակալություն գիշերվա համար, — հրաժեշտ տվեց նա։Ես չպատասխանեցի։Դուռը փակվեց։Ես մնացի դատարկ բնակարանում՝ նայելով հայելու մեջ իմ արտացոլանքին։Ի՞նչ էի զգում։ Զզվա՞նք։ Զարմա՞նք։ Զայրո՞ւյթ։ Միգուցե ամեն ինչ միասին։Եվ հիմա հարց է առաջանում. արդյո՞ք նրա ամուսինը, ով հիմա տանն է դստեր հետ, հասկանում է, թե ով է իր կինը։Թե՞ կշարունակի հավատալ, որ նա «ընկերուհուս մոտ» է։Որպես տղամարդ կասեմ.Եթե ազատություն ես ուզում, ազնիվ եղիր։Պատրանքներ մի կառուցիր։ Մի խաղա ընտանիք, եթե նրա սահմաններում քեզ նեղ է։Ազնվությունն է միակ բանը, որն իսկապես նշանակություն ունի։Բայց ո՞վ կպատմի դրա մասին նրա ամուսնուն։
Գիշեր, երաժշտություն և ազատության զգացումԾանոթությունը տեղի ունեցավ ակումբում։ Բոլորովին պատահաբար։ Սովորական երեկո, սովորական հնչյուններ, սովորական մթնոլորտ՝ վերևից նեոնային լույսեր, բարձրաձայն բասեր բարձրախոսներից։Նա հայտնվեց բարի սեղանի մոտ։ Ինքնավստահ, վառ, այնպիսին, որ ինքն է որոշում, թե ում մոտենալ։ Բարձր կրունկներ, կարճ կիսաշրջազգեստ, համարձակ հայացք։
