Ահարոնից բաժանվելն իմ կյանքի ամենադժվար որոշումներից մեկն էր: Մեր հարաբերությունները լի էին կրքով, բայց նաև թունավոր վարքով։
Մենք նման էինք մագնիսների, նորից ու նորից գրավում ու վանում:Ես սիրում էի նրան, բայց հոգու խորքում ես գիտեի, որ չեմ կարող ինձ թույլ տալ այլևս տառապել նրա անկանխատեսելի տրամադրություններից, զգացմունքային մանիպուլյացիաներից և հաստատման մշտական կարիքից:Դրա համար ես հեռացա։ Բաժանումից հետո մի քանի ամիս ես կենտրոնացած էի ինքս ինձ վրա:Ես սկսեցի զբաղվել հոբբիներով, որոնց մասին մոռացել էի, նորից շփվեցի ընկերների հետ և սկսեցի վերականգնել իմ այն հատվածները, որոնք կորել էին մեր հարաբերությունների հորձանուտում:Ես բուժում էի, և թեև երբեմն դեռ մտածում էի Ահարոնի մասին, գիտեի, որ ճիշտ եմ արել:Ինձ պետք չէր, որ նա իրեն լիարժեք զգա, ես գտա իմ խաղաղությունը: Եվ հետո մի օր, բոլորովին անսպասելիորեն, Ահարոնը կապ հաստատեց։Ես նստած էի սրճարանում, զրուցում էի ընկերոջս հետ, երբ հեռախոսի էկրանին տեսա նրա անունը։Սիրտս բաբախեց ոչ թե ուրախությունից, այլ հետաքրքրությունից:Ինչու՞ է նա հիմա գրում ինձ: Հաղորդագրությունը պարզ էր. «Կարո՞ղ ենք խոսել, ես վերջերս շատ էի մտածում մեր մասին»:Չգիտեի՝ ինչ մտածել։Հստակ չե՞մ ասել, որ չեմ ուզում վերադառնալ սրան։Բայց իմ այն մասը, որը դեռ մտածում էր նրա մասին, կասկածում էր:Միգուցե նա փոխվել է։Միգուցե նա հասկացավ, թե ինչ է կորցրել։Հակառակ իմ ավելի լավ դատողության՝ ես համաձայնեցի հանդիպել նրան։Պայմանավորվեցինք հանդիպել նույն այգում, որտեղ նախկինում ժամերով զրուցել էինք։Շատ բան չէի սպասում, բայց ուզում էի լսել նրա ասելիքը։Երբ ես հասա, Ահարոնն արդեն այնտեղ էր՝ հենված հին կաղնու ծառին, որի տակ մենք միշտ նստած էինք։Նա նույն տեսքն ուներ, բայց նրա աչքերում ինչ-որ բան կար, որը ես չէի կարողանում որսալ:Ինձ տեսնելուն պես նրա դեմքին հայտնվեց այդ ծանոթ ժպիտը, որը միշտ կարողանում էր հալեցնել սիրտս։«Բարև ձեզ», – ասաց նա հանգիստ, գրեթե վարանելով:-Բարև,- պատասխանեցի ես՝ փորձելով զսպել զգացմունքներս:Նստեցինք ու մի պահ լռություն տիրեց։Չգիտեի ինչ ասեի, բայց չէի ուզում խառնվել դրամային։Ահարոնը միշտ ինձ մոտ հասնելու միջոց է ունեցել, և ես նրան այս անգամ թույլ չեմ տա:«Ես շատ եմ մտածել մեր մասին», – սկսեց նա՝ նայելով իր ձեռքերին:«Ես գիտեմ, որ խաբել եմ, և կներես, ես փոխվել եմ, Էմիլի:Ես գիտեմ, որ վիրավորել եմ քեզ և չեմ սպասում, որ դու ինձ անմիջապես կներես, բայց ես ուզում եմ նորից փորձել: Ես չեմ կարող դադարել մտածել քո մասին»:Սիրտս ընկավ։Ես ուզում էի հավատալ նրան:Իմ մի մասը դեռ մտածում էր նրա մասին, բայց ես գիտեի նաև չտրվել նրա խոսքերին։Ահարոնը նախկինում ներողություն էր խնդրել, և ոչինչ չփոխվեց։Այս անգամ չէի պատրաստվում նորից նույն թակարդն ընկնել։-Չեմ կարծում, որ դու փոխվել ես, Ահարոն,- հաստատակամ, բայց հանգիստ ասացի ես։«Ես դա թողեցի: Ես աշխատեցի ինքս ինձ վրա և չեմ ուզում վերադառնալ դրան:
Դուք թունավոր էիք ինձ համար, և ես հասկացա, որ ես ավելիին եմ արժանի»:Նա հառաչեց, դեմքը ընկավ։«Արի, Էմիլի։ Մենք լավ զույգ էինք։ Միշտ եղել ենք։Չե՞ք կարոտում ինձ։ «Մեզ չե՞ս կարոտում»։Այս հարցն ինձ անսպասելիորեն բռնեց:Իհարկե, եղել են դեպքեր, երբ կարոտել եմ մեր հարաբերությունների լավ կողմերը՝ ծիծաղը, ուշ գիշերային խոսակցությունները, մեր ունեցած կապը:Բայց վատը գերազանցեց այդ պահերին, և ես չէի պատրաստվում վերադառնալ դրան: «Ես կարոտում եմ որոշ լավ բաներ», – խոստովանեցի ես: «Բայց ես չեմ կարոտում, թե ինչպես ես ինձ հետ վարվել:Դու եսասեր էիր և երբեք չես հարգել ինձ։ «Առանց քեզ ավելի լավ է»:Նրա արտահայտությունը կարծրացավ, և առաջին անգամ այս ամբողջ խոսակցության ընթացքում ես տեսա ծեր Ահարոնին՝ զայրացած, մանիպուլյատիվ և հուսահատ։«Դու ուղղակի դե՞ն ես նետելու այդ ամենը»: — հարցրեց նա՝ ձայնը բարձրացնելով։«Դուք կարծում եք, որ հիմա ինձնից լավն եք, ես կարող եմ փոխվել:Անկեղծ ասած. Բայց ես չեմ կարող, քանի դեռ դու ինձ այլ հնարավորություն չտաս»:Մինչ ես կպատասխանեի, մի ձայն ընդհատեց մեզ. «Աարո՞ն»:Ես շրջվեցի և տեսա մի կնոջ, որը քայլում էր դեպի մեզ։Նա բարձրահասակ էր, երկար շեկ մազերով և վստահ քայլվածքով։Նա նայեց Ահարոնին շփոթության և տագնապի մի խառնուրդով, և ես հասկացա, որ սա նրա նոր ընկերուհին է։Նա, ում հետ նա սկսեց հանդիպել մեր բաժանվելուց հետո:Ահարոնը քարացավ, դեմքը անմիջապես զարմացավ ու շփոթվեց։«Օ՜, հա, բարև, Սոֆի, ես չէի սպասում, որ քեզ այստեղ կտեսնեմ»։Սոֆին նայեց մեր միջև՝ աչքերը նեղանալով, երբ որսաց Ահարոնի և իմ միջև լարվածությունը:Նա ակնհայտորեն շփոթված էր:— Ի՞նչ է կատարվում։ – հարցրեց նա, նրա ձայնը լցված էր կասկածներով:Ես չվարանեցի։Ես չէի պատրաստվում թույլ տալ Ահարոնին նորից մանիպուլացնել ինձ, և, իհարկե, չէի թողնի, որ նա կատարյալ տղա է այլ կնոջ ներկայությամբ:Եթե նա կարծում էր, որ կարող է վերադառնալ իմ կյանք և թողնել նրան մթության մեջ, նա սխալվում էր:«Իրականում, Սոֆի, ես կարծում եմ, որ դու պետք է իմանաս ճշմարտությունը», – ասացի ես՝ ուղիղ նայելով նրա աչքերին:«Աարոնը փորձում է նորից հավաքվել ինձ հետ, չնայած նա հանդիպում է քեզ հետ»:Սոֆիի դեմքը գունատվեց, և նա հաստատման համար նայեց Ահարոնին։Բերանը բացվեց ու փակվեց, բայց ոչ մի խոսք դուրս չեկավ։Նա հասկացավ, որ ես մերկացրել եմ իրեն, և այս անգամ նա չկարողացավ սուտով դուրս գալ դրանից։— Նա ինձ ասաց, որ փոխվել է,— վստահ շարունակեցի ես։«Բայց Սոֆի, թույլ տվեք ձեզ մի բան ասել. նա դեռ նույն մանիպուլյատորն է, ինչ եղել է, երբ մենք միասին էինք:Նա ցանկանում է վերադառնալ ինձ մոտ միայն այն պատճառով, որ չի ցանկանում կորցնել իր ընտրությունը:Նրան չի հետաքրքրում, թե ինչպես է ձևացնում, թե մտածում է քո մասին»:Սոֆիի աչքերը լցվեցին ցավով ու շփոթմունքով։— Ահարոն, սա ճի՞շտ է։Ահարոնը անկյունում ընկավ։Ելք չկար։Նա չկարողացավ հերքել դա և չկարողացավ իրավիճակն իր օգտին շրջել։Մի պահ նա ուղղակի նայեց գետնին՝ չկարողանալով հանդիպել մեր հայացքին։Վերջապես նա խոսեց, բայց նրա ձայնը հազիվ էր լսվում։«Ես չէի ուզում, որ ամեն ինչ այսպես ընթանա», – մրթմրթաց նա՝ ուսերն ընկած։«Ես պարզապես… մտածեցի, որ կարող եմ երկուսդ էլ ունենալ»:Ես նայեցի Սոֆիին ու գլուխս օրորեցի։«Թույլ մի՛ տուր, որ նա քեզ հիմարացնի, Սոֆի։ «Նա արժանի չէ»։Առանց այլ խոսք ասելու, ես կանգնեցի ու հեռացա՝ թողնելով Ահարոնին ու Սոֆիին լուռ կանգնած։Երբ ես հեռանում էի, չէի կարող ինձ բավարարվածություն չզգալ:Ես բացահայտեցի նրա իրական դրդապատճառները, և նա առաջին անգամ չէր տիրապետում իրավիճակին։Ճշմարտությունը բացահայտվեց, և ես վերջապես ազատվեցի նրա ստերից։Սոֆին պետք է ինքնուրույն որոշումներ կայացներ, բայց ես հույս ունեի, որ նա տեսներ Ահարոնին այնպիսին, ինչպիսին նա էր իրականում:Ինչ վերաբերում է ինձ, ես գիտեի, որ ես վերջացրել եմ նրա հետ մեկընդմիշտ։Այլևս ոչ մի երկրորդ հնարավորություն:Այլևս ոչ մի մանիպուլյացիա:Միայն ազատություն։
Մենք նման էինք մագնիսների, նորից ու նորից գրավում ու վանում:Ես սիրում էի նրան, բայց հոգու խորքում ես գիտեի, որ չեմ կարող ինձ թույլ տալ այլևս տառապել նրա անկանխատեսելի տրամադրություններից, զգացմունքային մանիպուլյացիաներից և հաստատման մշտական կարիքից:Դրա համար ես հեռացա։Դուք թունավոր էիք ինձ համար, և ես հասկացա, որ ես ավելիին եմ արժանի»:Նա հառաչեց, դեմքը ընկավ։«Արի, Էմիլի։ Մենք լավ զույգ էինք։ Միշտ եղել ենք։Չե՞ք կարոտում ինձ։ «Մեզ չե՞ս կարոտում»։Այս հարցն ինձ անսպասելիորեն բռնեց:Իհարկե, եղել են դեպքեր, երբ կարոտել եմ մեր հարաբերությունների լավ կողմերը՝ ծիծաղը, ուշ գիշերային խոսակցությունները, մեր ունեցած կապը:Բայց վատը գերազանցեց այդ պահերին, և ես չէի պատրաստվում վերադառնալ դրան:
