Ամուսինս ինձ սպառնաց՝ եթե երեխաս աղջիկ լինի, կվռնդի մեզ տնից

Երբ ես իմացա, որ հղի եմ մեր երկրորդ երեխայի հետ, ամուսինս հասկացրեց, որ եթե մեր երեխան տղա չլիներ, ես և մեր աղջիկը կհայտնվեինք փողոցում:

Այդ պահին ես թակարդում զգացի նրա անհնարին պահանջի և իմ իրավիճակի իրականության միջև։

Մենք պլանավորում էինք ընդլայնել մեր ընտանիքը. Նա միշտ երազել է երկու երեխաների հայր լինելու մասին, և երբ մոտենում է մեր դստեր յոթերորդ տարեդարձը, երկրորդ երեխայի գաղափարը թվում էր իդեալական:

Երբ դաշտանս հինգ շաբաթից ավելի ուշացավ, ես անհանգստացած գնացի բժշկի, որն ուրախությամբ հայտարարեց. «Շնորհավորում եմ, Քրիսի, դու հղի ես»:

Բայց այս ուրախությունը արագ մթագնում էր, երբ իմացա, որ աղջիկ ենք ունենալու։

Հուսահատ ու վախենալով ամուսնուս արձագանքից՝ ես ստեցի ուլտրաձայնային հետազոտության արդյունքները՝ ասելով, որ բժիշկը դեռ չի կարողացել որոշել սեռը։

Բայց երբ մենք գնացինք հիվանդանոց՝ ծննդաբերելու, նա հայտնվեց երկու ճամպրուկներով՝ դաժան հիշեցում իր վերջնագրի մասին:

«Եթե աղջիկ ծնվի, այս տան շեմն այլևս չես անցնի»։ – հայտարարեց նա՝ թողնելով ինձ վախից սառած, քանի որ ես ցավագին դիմանում էի կծկումներին։

Ծննդատանը ես լսեցի մեկ այլ զույգի, որը ուրախությամբ նշում էր իրենց դստեր մոտալուտ ծնունդը:

Ամուսնուս մեղմ հավաստիացումը՝ «Կարևոր չէ՝ տղա է, թե աղջիկ, գլխավորն այն է, որ մենք ծնող ենք դառնալու, և դա է կարևորը», ավելացրեց իմ ցավը:

Ես տենչում էի այդ նույն անվերապահ սերը, բայց իմ իրականությունը լցված էր դաժանությամբ և նախապաշարմունքներով։

Հուսահատ որոշման պահին ես մոտեցա մի կարեկից բուժքրոջ։

Արցունքն աչքերիս և մի քանի հազար դոլարանոց կտրոնը ձեռքիս դողալով, ես աղաչեցի նրան փոխել չծնված աղջկաս այն տղայի հետ, ով առաջինը կգա:

Սկզբում նա տատանվեց, բայց, հուզված իմ անհուսությունից, ի վերջո համաձայնվեց։

Երբ նա վերադարձավ տղայի հետ, ես մի պահ թեթևացում զգացի. ամուսնուս դեմքը հպարտությամբ վառվեց, երբ նա գրկում էր մեր «ժառանգորդին»:

Նա օրն անցկացրեց ուրախ խաղալով նրա հետ և խոստացավ, որ մեծանալուց հետո կկիսվի նրա հետ այն ամենով, ինչ գիտի։

Սակայն ժամանակի ընթացքում մեր որդու՝ Ջիմիի մոտ առողջական լուրջ խնդիրներ առաջացան։

Գլխապտույտի, հոգնածության և մշտական ցավի գանգատները մեզ ստիպեցին դիմել բժշկի։

Այնուամենայնիվ, սովորական արյան փոխներարկումը բացահայտեց մի ցնցող ճշմարտություն. մեր արյունը չէր համընկնում։

Բժշկի անալիզները ցույց տվեցին, որ Ջիմին ամենևին էլ ամուսնուս կենսաբանական որդին չէր։

Նրա աչքերում ես դավաճանեցի նրան։

Զայրույթից տարված՝ նա ինձ և մեր աղջկան դուրս շպրտեց տնից ամենասարսափելի պահին՝ թողնելով մեզ առանց հենարանի, մինչդեռ տղայիս կյանքը կախված էր ծանրությունից։

Անհնարին ընտրության առաջ կանգնելով և Ջիմիին փրկելու հուսահատ վիճակում՝ ես դիմեցի նրա կենսաբանական ծնողներին։

Միստր և միսիս Ուիլարդները, ի վերջո, համաձայնեցին օգնել, բայց ոչ առանց որոշ կոշտ հանդիմանությունների։

Միսիս Ուիլարդի լացակումած մեղադրանքը. «Ինչպե՞ս կարողացար դա անել»: – սիրտը կտրեց, և սպառնալիքները կախված էին օդում:

Նույնիսկ այդ ժամանակ Ջիմիի ողորմության խնդրանքը թույլ չտվեց, որ իրավիճակը ավելի սրվի:

Հոսպիտալացված լինելով և կյանքի համար պայքարելով՝ տղաս դարձավ իմ աշխարհի կենտրոնը։

Ես զգում էի իմ շրջապատի յուրաքանչյուր դաժան խոսքի և յուրաքանչյուր դատողության ծանրությունը, նույնիսկ իմ աղջիկը և Վիլարդների կողմից մեծացած կենսաբանական դուստրը չէին թաքցնում իրենց արհամարհանքը իմ հանդեպ:

Բայց երբ Ջիմին վերջապես ապաքինվեց և դուրս գրվեց, նա գրկեց ինձ մի հանդարտ ուժով, որը հալեց իմ սիրտը:

Ձեռքս բռնելով և արցունքներս սրբելով՝ նա շշնջաց.

«Մայրիկ, ինձ չի հետաքրքրում, թե ինչ են մտածում մյուսները: Դու հիանալի մայր ես: Դու ամեն ինչ վտանգի ենթարկեցիր ինձ համար»:

Այդ հուզիչ պահին ես հասկացա, որ իրական սերը չի որոշվում հասարակության սպասելիքներով կամ ստերով, այն զոհաբերության և ներման մասին է:

Ժամանակի ընթացքում նույնիսկ նրանք, ովքեր ինձ ամենամոտ էին, սկսեցին հասկանալ.

Աղջիկս՝ Ջեսին, և Ուիլարդների դուստրը, ի վերջո, ներեցին ինձ՝ հասկանալով, որ իմ որոշումները, որքան էլ սխալ լինեն, հուսահատ սիրուց էին դրդված:

Հիմա ես կրում եմ իմ անցյալ արարքների բեռը, բայց նաև գիտեմ, որ ճշմարտությունը, որքան էլ ցավալի լինի, միշտ գտնում է ելք գտնելու։

Իմ պատմությունը վկայում է մայրական սիրո ուժի մասին և հիշեցնում, որ ճիշտը պաշտպանելը, անկախ ամեն ինչից, կարող է հանգեցնել փրկագնման: