Ահա ևս մեկը։ – Նատաշան խռմփացրեց: -Ես լավ վարքով որդի ունեմ։ Իմ հպարտություն և հույս: Ես լիովին վստահում եմ նրան! -Ո՞վ ես դու և ինչո՞վ ես զբաղված այստեղ: – բացականչեց Իգորը՝ շեմին սառելով:
«Ես այստեղ եմ ապրում», – պատասխանեց անծանոթ աղջիկը: – Ո՞վ ես դու և ինչպե՞ս ներս մտար:– Բանալի՜ – Իգորը ցույց տվեց կապոցը և դրեց գրպանը:-Իգոր!!! – շեմն անցնելիս բղավեց նրա կինը՝ Անյան: -Ի՞նչ է եղել այստեղ: «Ես ինքս շոկի մեջ եմ», – ասաց Իգորը: -Երիտասարդ կին! Ով եք դուք և ինչ եք անում այստեղ: Իսկ որտե՞ղ է մեր կահույքը։– Ես չգիտեմ ձեր կահույքից որևէ մեկը: – աղջիկը ձեռքերը ծալեց կրծքին: -Եվ ես այստեղ եմ ապրում: Երեք տարի, ի դեպ! Ամուսնուս ու երեխայիս հետ!Իգորը դիմեց կնոջը.– Անյա, ես քեզ խնդրեցի: – բղավեց նա: – Թե՞ Նատաշան բնակարանը վարձակալել է առանց ձեր իմացության: «Ես ոչինչ չգիտեմ այս մասին», – պատասխանեց Անյան շփոթված:– Ես ոչինչ չեմ նկարում: – նյարդայնացած պատասխանեց աղջիկը: – Ես այստեղ ապրում եմ ամուսնուս և երեխայիս հետ: Եվ սա ամուսնուս բնակարանն է։«Սա մեր բնակարանն է», – ասաց Իգորը: – Փաստաթղթերը գտնվում են բանկային պահատուփում, և դրանք վերցնելը մի կտոր տորթ է:Եվ եթե դուք որոշեք խլել մեր բնակարանը նման շռայլ ձևով, ապա ձեզ չի հաջողվի: – Ես ոչինչ չեմ խլում: – բղավեց Օլյան: -Եվ ինձ մի՛ սպառնա՛: Ես փոքր երեխա ունեմ! Նրան պաշտպանելու համար ես … քեզ իմ մերկ ձեռքերով:«Նրանք սկսեցին սպառնալիքներ հնչեցնել»,- մտախոհ ասաց Իգորը։ – Ինչպես կա, բնակելի տարածքի գրավում: Այժմ մենք կկանչենք ոստիկանություն և կկարգավորենք այս հարցը:«Մեզ ոստիկանություն պետք չէ», – հակադարձեց աղջիկը:-Այդ դեպքում պատասխանիր: Ով եք դուք, ինչ եք անում մեր բնակարանում, և որտեղ է մեր կահույքը: -Անյան հանդես եկավ նախաձեռնությամբ:Աղջիկը նոր էր հասցրել ներկայանալ, երբ նրա հեռախոսը զանգեց։Օլյան միացրեց բարձրախոսը՝ ենթադրելով, որ հիմա ամեն ինչ պարզ կդառնա, քանի որ ամուսինը զանգում էր, բայց լսեց հետևյալը.-Օլյա, բռնիր երեխային ու փախիր բնակարանից: Լուրջ մարդիկ հարձակվում են ինձ վրա, ես պետք է թաքնվեմ:Մի զանգահարեք այս համարին: Ես ինքս կգտնեմ քեզ, երբ ամեն ինչ հանդարտվի: – և կապը կորավ:Լուռ տեսարանը ձգձգվեց։ Օլյան սարսափով նայեց ներս մտնողներին.«Գուցե սրանք այն լուրջ մարդիկ են, որոնց մասին խոսում էր ամուսինս»:Անյան ու Իգորը վերականգնվում էին ցնցումից, ծանոթանում շրջապատին, միջանցքից նայում էին սենյակները։— Դե ուրեմն,— ասաց Անյան,— մենք կհասկանանք։Եվ Իգորը կեռից հանեց աղջկա բանալիների հավաքածուն, դատելով վարդագույն արջի ձևով բանալիների շղթայից, դուռը կողպեց բոլոր կողպեքներով և փունջը դրեց գրպանը:-Որտե՞ղ խոսենք:«Ես խոհանոցում եմ», – տատանվելով ասաց Օլյան:***Երիտասարդ ընտանիքը ֆինանսական դրությունը ուժեղացնելու համար որոշել է հյուսիսային հերթափոխի գնալ։ Եվ միանգամից չորս տարի՝ գումար վաստակելու համար, ուրեմն վաստակեք։Թեև այս ընտանիքին կարելի է երիտասարդ անվանել՝ ելնելով հենց ընտանիքի ստաժից։ Որոշման ընդունման ժամանակ Իգորը երեսուներկու տարեկան էր, իսկ Անյան՝ քսանվեց։ Դե, ամուսնությունը տևեց ընդամենը մի քանի տարի։Հանուն արդարության, նրանք ստիպված չէին գնալ: Նրանք լավ մասնագետներ էին, աշխատանք ունեին, գոհ էին իրենց աշխատավարձից։«Իգոր, երբ ես ծննդաբերության արձակուրդում լինեմ, մենք իմ աշխատավարձը չենք ունենա», – ասաց Անյան: -Իսկ երեխայի համար շատ բան կպահանջվի։«Մենք կհասցնենք», – վստահեցրեց Իգորը:«Դա հասկանալի է», – սթափ պատճառաբանեց Անյան: -Բայց ես չէի ցանկանա, որ դուք ինքներդ ձեզ ուժասպառ աշխատեք: Հոգնածությունը սկանդալի հաստատ ճանապարհ է:Իսկ եթե մենք հյուսիսում փող աշխատենք և այս գումարը մի կողմ դնենք հղիության և ծննդաբերության արձակուրդի համար, ապա միայն ձեր աշխատավարձն ու խնայողությունները մեզ ավելի քան բավարար կլինեն:«Եթե դուք այդպես եք կարծում», – մտածեց Իգորը:«Խոսիր քո գործից», – ասաց Անյան: – Ինձ հետ պայմանավորվել եմ, որ հերթափոխից հետո ինձ հետ տանեն։Հարցրեք, եթե վերականգնման հետ կապված խնդիրներ չեք ունենա, ապա անպայման պետք է գնաք։Նրանք չէին ուզում նրանց բաց թողնել, բայց երդվեցին, որ կվերադարձնեն իրենց նախկին պաշտոններին, եթե միայն վերադառնան։«Մեզ այդքան արժեւորելու դեպքում կարող էին աշխատավարձերը բարձրացնել», – տրտնջաց Անյան՝ զբաղված իր իրերը հավաքելով։«Ոչ ոք նույնիսկ դա չի առաջարկել», – Իգորը օրորեց գլուխը:Բայց դա չհասավ վիրավորանքի: Որոշումն արդեն կայացված էր։ Բնակարանի հետ կապված հարցը դեռ պետք է լուծվեր։Իգորն ու Անյան ապրում էին մի բնակարանում, որը Իգորը գնել էր հարսանիքից առաջ։ Նա ստացել է տատիկի փոքրիկ բնակարանը։Նա վաճառեց այն, և հասույթով, թեև դա ամենամեծ վարկը չէր, վերցրեց ավելի մեծը:Երբ ամուսնացա, վարկը համեմատաբար արագ փակվեց։ Անյան որոշ խնայողություններ ուներ։ Իսկ հետո միասին կահավորեցին ու տեղավորվեցին նախկինում բակալավրիատում։Բնակարանը վարձով տալու մասին խոսք չի եղել։ Նրանք չափազանց մեծ սեր են դրել կահավորման և ձևավորման մեջ:Բայց սարսափելի էր պարզապես լքել բնակարանը: Երբեք չգիտես, կարող է ինչ-որ բան պատահել: Հարևանները կարող են հեղեղել ձեզ, կամ ջեռուցման մարտկոցները կարող են արտահոսել: Այո, գոնե քամին կամ կարկուտով անձրեւը կջարդեն պատուհանները։Հարցրեք ձեր հարևաններին, որ հետևեն ձեզ: Ստեղները պետք է թողնել: Բայց մենք իրականում չճանաչեցինք մեր հարևաններից որևէ մեկին կամ ընկերացանք:Իգորի հարազատներին հարցնելն անիմաստ էր. Նրանք ապրում էին քաղաքից դուրս մի գյուղում։ Այսինքն, եթե ինչ-որ բան պատահի, նրանք այնտեղ չեն հասնի: Եվ շաբաթը մեկ անգամ, նույնիսկ եթե ամիսը մեկ անգամ, ոչ ոք չի գնա։Անյան առաջարկեց հարցնել քրոջը.– Նատաշան ապրում է քաղաքում: Կես ժամ ավտոբուսով։ Նա ամուսին չունի, միայն որդի ունի։ Իսկ որդին արդեն բավականին մեծ է։-Իսկ քանի՞ տարեկան է: – Իգորը շփոթվեց:— Նա ինձնից տասնչորս տարով մեծ է,— ժպտաց Անյան։ – Ծնողներս, այսպես ասած, ինձ ծնել են որպես վերջին ակորդ։ Նրանք չէին պլանավորում, բայց բախտը եկավ, երբ նրանք ամենաքիչն էին դա սպասում:«Եթե նա համաձայն է, ապա լավ», – Իգորը գլխով արեց:Նատաշան համաձայնեց, բայց մի պայմանով.— Առողջությունս լավ չէ, որ գնամ ու գնամ։ Թողեք իմ հեռախոսահամարը ձեր հարևաններին, որպեսզի նրանք զանգահարեն, եթե որևէ բան պատահի:Եվ ես պարբերաբար կգամ, բայց ոչ ամեն օր, հաստատ:«Երկու շաբաթը մեկ անգամ բավական կլինի»,- ասաց Անյան։– Ուրեմն ընդհանրապես խնդիր չկա:Իգորն ու Անյան մտքով հանգիստ գնացին աշխատանքի։ Մենք թմբկահարեցինք մեր չորս տարին: Իսկ վերադառնալուն պես նրանց այնպիսի անակնկալ էր սպասվում, որ քիչ էր մնում սրտի միաժամանակյա ինֆարկտի ենթարկվեր։Հաջորդը Օլյայի պատմածն է՝ նույն աղջկան, ում մենք հանդիպեցինք բնակարանում։Օլյան հանդիպեց մի գեղեցիկ երիտասարդի։ Սիրահարվեց։ Մենք սկսեցինք հանդիպել: Նա ներկայացավ որպես Ալբերտ, բայց երկու շաբաթ անց խոստովանեց, որ դա իր իսկական անունը չէ, և ավելի լավ է Օլյան չիմանա իրականը։Եվ այստեղ ինքնապահպանման բնազդը պետք է ներս մտներ, ես պետք է ուղարկեի այս Ալբերտին, ով Ալբերտը չէ, կուլ տալու իր զգացմունքները և խաղաղ ապրելու։Բայց Օլյայի հետաքրքրասիրությունը բռնկվեց.– Ինչո՞ւ եք ուրիշի անունն օգտագործում։ Սա կեղծանուն՞ է։Ալբերտը առանձին շշնջաց, որ լուրջ մարդկանց հետ ռիսկային գործերով է զբաղվում։Իսկ եթե հանկարծ մի բան լինի, որ չգտնեն ու լծակներ չունենան։Եթե Օլյան դետեկտիվ սերիալ դիտեր, կհասկանար, որ հարաբերությունները պետք է անհապաղ խզել։Բայց նա մելոդրամայի մեջ էր, ուստի վտանգի շղարշով այս առեղծվածը միայն ավելի մեծացրեց նրա հետաքրքրությունը երիտասարդի նկատմամբ:Երբ Օլյան հղիացավ, Ալբերտը նրան բերեց հենց այս բնակարան։«Այստեղ բացարձակապես ոչինչ չկար», – ասաց Օլյան: – Մերկ պատեր, խոհանոցում լվացարան, լոգարանում լվացարան և զուգարանակոնք:Ալբերտն ասաց, որ ինքը նոր է բնակարան գնել և չի հասցրել ամեն ինչ կազմակերպել։Ճիշտ է, նույն օրը երեկոյան բժշկական դիմակներով որոշ մարդիկ խոհանոցի սեղան, մի երկու աթոռակ և երկտեղանոց մահճակալի ներքնակ էին բերել։«Այնուհետև ես դիմեցի ծնողներիս օգնության համար», – ասաց Օլյան: – Կահույք են տվել: Իսկ ինչ-որ բաների համար փող են տվել։Եվ եղբայրս ու հայրս նույնպես եկան այստեղ և ամեն ինչ ավարտին հասցրին։ Ալբերտը, սակայն, չներկայացավ, երբ իմ մարդիկ այստեղ էին: Նա ասաց, որ մեզ միասին չտեսնեն։ Դավադրություն!Ալբերտը մշտապես չի ապրել Օլյայի հետ։ Նա գալիս էր մեկ-երկու շաբաթով, իսկ հետո կարող էր տասը օրով գնալ։ Բայց նա պնդեց, որ նրանք ընտանիք են։ Չնայած հարսանիք կամ գրանցում չի եղել։– Նա նույնիսկ երեխային չի գրանցել որպես իր: – այստեղ վրդովմունքը սողոսկեց Օլյայի ձայնի մեջ:Լսողները հասկացան, որ դրանք հին սկանդալի արձագանքներ են։-Իրավունք չունեմ! – ասաց Ալբերտը։ – Եթե ինձ սեղմեն, կգան քո և Կոլյայի հետևից: Եվ դու ամենաթանկն ես իմ կյանքում:Ինչ վերաբերում է «թանկին», ապա Ալբերտը անազնիվ էր։ Չէ, մի քիչ փող է բերել։ Եվ նույնիսկ հաճախ: Բայց դրանով ապրելն անհնար կլիներ։— Եթե երեխաները չլինեին, որպես միայնակ մայր, ես ողջ չէի մնա։ Իսկ ծնողներս ինձ միշտ օգնել են։Հետո Ալբերտը սկսեց անհետանալ մեկ ամսով և հայտնվել ընդամենը մի քանի օրով։ Նա ասաց, որ անելիքները շատ են։-Հավատացի! Նա իմ ամուսինն է, և կապ չունի, որ մենք ամուսնացած չենք, – ասաց Օլյան: – Եվ մենք երեխա ունենք: Որդի՛, Կոլենկա:Ալբերտը նաև ասաց, որ ամեն ինչ անում է բիզնեսի ռիսկային մասից դուրս գալու համար։Նա ասաց, որ ուզում է դա պաշտոնապես անել, որ հարսանիք անի ու ճանաչի որդուն։Անսպասելի այցը և Ալբերտի ավելի քան տարօրինակ զանգը բոլորովին շպրտեցին Օլյային։***– Բոլոր ճանապարհները տանում են դեպի Հռոմ: – ասաց Իգորը, երբ Օլյան ավարտեց իր պատմությունը: -Այսինքն՝ քրոջդ՝ Նատաշային։Զանգահարեք և հարցրեք, թե ում է նա տվել բանալիները, ով է այս Ալբերտը և որտեղ են մեր կահույքն ու տեխնիկան:Մեր հարևանները գիտեն, թե ով պետք է նայեր բնակարանին, նրանց ցուցմունքները դատարանում բավարար կլինեն, որպեսզի Նատաշան մեզ փոխհատուցի վնասի համար։Անյան սեղմեց հեռախոսը ձեռքում՝ փորձելով հասկանալ այն ամենը, ինչ լսել էր։– Զանգիր – Իգորը հորդորեց կնոջը.Առաջին հարցին, թե ում է տվել բանալիները, Նատաշան այսպես պատասխանեց.-Ասացի քեզ, ոտքերիս հետ խնդիրներ ունեմ: Եվ նաև մեջքի հետ: Ես ուժ չունեմ չմուշկներով սահելու։ Ես տղայիս ասացի, որ գա շաբաթը մեկ անգամ։– Դու ինքդ երբևէ եղե՞լ ես այստեղ: – հարցրեց Անյան:-Օ՜, հա՜։ – Նատաշան խռմփացրեց: -Ես լավ վարքով որդի ունեմ։ Իմ հպարտություն և հույս: Ես լիովին վստահում եմ նրան!Նա միշտ գնում էր այնտեղ, իսկ հետո ասում էր, որ ամեն ինչ լավ է։-Ի՞նչ է նրա որդու անունը: – շշուկով հարցրեց Օլյան: – Ալբերտ չէ, պատահաբար:«Նրա անունը Մաքսիմ է», – շշուկով պատասխանեց Իգորը:Իսկ Անյան արդեն հարցնում էր բնակարանից անհետացած կահույքի ու տեխնիկայի մասին։ Որոշեցի առայժմ սպասել Օլյայի մասին տեղեկությունների։Նատաշայի պատասխանը որոշ չափով հուսահատեցնող էր.-Ի՞նչ եք ակնարկում այնտեղ։ Փորձում եք մեղադրե՞լ իմ տղային գողության մեջ։ Սա ձեր սեփական եղբոր որդին է: Դու չէիր համարձակվի։Մաքսիմը մի քանի շաբաթից կվերադառնա իր գործուղումից, հետո մենք կհարցնենք, թե ինչ եք կորցրել:Դուք նույնիսկ գիտե՞ք, թե ինչքան է աշխատում իմ տղան։ Նա միշտ գործուղումների մեջ է։Ես արդեն սկսում եմ մոռանալ, թե ինչ տեսք ունի իմ երեխան։ Դուք պետք է ամաչեք մեղադրել Մաքսիմուշկային: Դուք ինքներդ չորս տարում պարզապես մոռացաք, թե ինչ ունեիք և ինչպես։Անյան լսեց զանգի ավարտի ազդանշանը և ձեռքը ցած իջեցրեց հեռախոսը:-Անյուտա, շոկվա՞ծ ես: – ժպտալով հարցրեց Իգորը: – Ոչինչ, ճանապարհին կհասնես! – Նա դարձավ դեպի Օլյային. – Պատրաստիր տղայիդ, գնանք սկեսուրիդ դիմավորենք:-Կանգնի՛ր: Վախենա՜ Մի թաքցրեք փողը: – Իգորը հաչեց, երբ Նատաշան բացեց դուռը: – Ցույց տուր ինձ քո որդու լուսանկարը:Նատաշան ինքնաբերաբար մատնացույց արեց միջանցքի հայելու վրա դրված լուսանկարը։-Ալբերտն է: -Օլյան ժպտաց:– Ուրեմն, վե՛րջ: – Իգորը սկսեց հանդիսավոր կերպով: – Ալբերտի անունը Մաքսիմ է, իսկ սա նրա մայրն է: Սկեսուր, պարզ ասած! Հանդիպե՛ք-Օլյա,- ասաց աղջիկը՝ որդուն գրկած: – Եվ սա Կոլենկան է, Ալ… Մաքսիմի որդին:«Եվ նաև, – նախաձեռնեց Իգորը, – սա վկայում է այն բանի, որ մոտ երեք տարի առաջ, երբ նա տեղափոխվեց Անյայի և իմ բնակարան, այնտեղ ոչինչ չկար»:Ոչ կահույք, ոչ տեխնիկա, ոչ խոհանոցային հավաքածու: Նույնիսկ լամպերն ամենուր չէին կախված։Եվ ես ունեմ լուսանկարներ և տեսանյութեր, որոնք ցույց են տալիս, թե ինչպիսին էր այնտեղ նախքան ձեր տղան այնտեղ գնալը:Եվ ինձ չի հետաքրքրում, թե նա կիսվել է քեզ հետ իր գողացածով, թե ոչ, բայց դու կամ կվճարես այդ ամենի համար, կամ կգնաս բանտ:Նատաշան ափին ձկան պես օդ էր փչում՝ մի դեմքից մյուսը նայելով։— Դժբախտ բարեկամներ ունես, Օլյա,— ասաց Իգորը։ – Խղճի նշույլ անգամ չկա։ Չնայած հույս կա, որ դրանք կբարելավվեն։Իսկ դու ասացիր, որ հայր ու եղբայր ունես։ Մենք պետք է նրանց հրավիրենք, որպեսզի նրանք հանդիպեն ձեր Ալբերտի մոր հետ։ Եվ վատ չէր լինի սպասել նրան նույնպես։Մաքսիմը հինգ տարվա տարկետում է ստացել Օլյայի հետ անմիջապես ամուսնանալուց, քանի որ նա բանտ է նստել։Նատաշան վարկեր է վերցրել որդուն պատճառված վնասները վճարելու համար։ Բայց ես չկարողացա վճարել վարկերը: Բանկը վերցրել է բնակարանը՝ վաճառքից հետո տրամադրելով փոքր սենյակ մնացած միջոցների համար։Օլյան պաշտոնապես հաստատել է հայրությունը և ստացել ալիմենտ։ Եվ նրա եղբայրն ու հայրը ապրում էին այն երջանիկ օրվա համար, երբ նրանք կհանդիպեին Մաքսիմին բանտի դարպասների մոտ։ Եվ նույնիսկ նրանք չէին նախանձի նրան:Իգորն ու Անյան շարունակել են ապրել իրենց բնակարանում, թեև ստիպված են եղել այն նորովի կահավորել։Նրանք ունեցան դուստր, հետո որդի, հետո ևս մեկ աղջիկ։ Եվ նրանք երբեմն հիշում էին այս պատմությունը որպես իրենց կյանքի ամենամեծ ցնցումը.– Կատակ չէ, դու վերադառնում ես քո բնակարան, և այնտեղ մի տարօրինակ աղջիկ երեխա ունի, և նա նույնիսկ պնդում է, որ այստեղ ապրում է ամուսնու հետ:Եվ պարամետրը անծանոթ է, ինչպես մնացած ամեն ինչ: Սա բավական է ձեզ խենթացնելու համար։ Թվում է, թե մենք վերադարձանք մեր բնակարան, բայց կարծես հայտնվեցինք զուգահեռ իրականության մեջ, որ բանալին տեղավորվում է, բայց դռան հետևի բնակարանը ձերը չէ:
«Ես այստեղ եմ ապրում», – պատասխանեց անծանոթ աղջիկը: – Ո՞վ ես դու և ինչպե՞ս ներս մտար:– Բանալի՜ – Իգորը ցույց տվեց կապոցը և դրեց գրպանը:-Իգոր!!! – շեմն անցնելիս բղավեց նրա կինը՝ Անյան: -Ի՞նչ է եղել այստեղ:
