Նա գոգնոց հագավ ու գործի անցավ։ Ինձ դեռ պետք է ինչ-որ բորշ եփել, որովհետև մոռացել եմ, թե ինչ համ ունի… Սննդի մնացորդներն այնքան են չորացել ափսեների վրա, որ դրանք պետք է թրջել: Եվ կա մոտ տասը սուրճի բաժակ: Չե՞ք կարող հերթով լվանալ ձեր հետևից: Կոկորդումս վառվող սենսացիա բարձրացավ։ Ես սոված էի, բայց սառնարանում մի մուկ կար, որը կախվել էր։ Եվ հանկարծ Նիկոլայը զգաց Սվետլանայի կարկանդակների հոտը: Նրանց տանից միշտ թխվածքաբլիթի հոտ էր գալիս, քանի որ կինը սիրում էր ճաշ պատրաստել։ Հենց աշխատանքից տուն է գալիս, խոհանոցից արդեն դարչինի հոտ է գալիս։ Կամ վանիլին: Հարիչն արդեն բզզում է, ջեռոցը տաքանում է…
Բայց հենց ներկայիս Նիկոլայն է այդքան ջերմ հիշում իր կնոջը։ Այդ ժամանակ Նիկոլային թվում էր, որ նա ոչինչ չի տեսնում, բացի խոհանոցից և երեխաներից (աշխատանքը չի հաշվվում): Նա միշտ լվացք է անում, լվանում պատուհանները կամ մաքրում գորգերը: Իսկ ամառվանից աշուն խոհանոցը վերածվում էր պահածոների արտադրամասի։ Նիկոլայը ժամանակ չուներ սափորները նկուղ տանելու։Այդպիսի մի երեկո նա աշխատանքից տուն եկավ, և, ինչպես միշտ, Սվետլանայի խոհանոցի շեմին ինչ-որ բան եռում ու գոլորշի էր գալիս, իսկ նա, նստած սեղանի եզրին, այնքան վատ սովորություն ուներ, խնձորներ էր մաքրում և հեռուստացույցով ինչ-որ համերգ դիտում։«Ես բաժանվում եմ քեզնից», – ասաց Նիկոլայը զարմանալիորեն հանգիստ, նույնիսկ առանց բարևելու: Կինը ցնցվեց, բայց չշրջվեց։«Ես ուրիշ կին ունեմ», – բացատրեց նա: «Ես սիրում եմ նրան և այլևս չեմ կարող քեզ խաբել»: Սվետլանան դանակը ցած դրեց, կամաց շրջեց դեմքը, շիկացավ գոլորշուց և լսած լուրերից, ամուսնուն և հնազանդորեն, կամաց ասաց.-Մի ռուլետ վերցրու, որովհետև այդքան էլ չենք ուտի։ Նիկոլայը, իհարկե, չվերցրեց այդ ռուլետը, թեև շատ էր սիրում այն՝ կակաչի սերմերով և ընկույզով… Նա հավաքեց ամենաանհրաժեշտ իրերը և գնաց այն կնոջ մոտ, ով բոլորովին նման չէր իր Սվետլանային։ Նա երբեք չի կրել Սվետլանայի պես ջինսեր՝ միայն կարճ զգեստներ և կիսաշրջազգեստներ: Ես սպորտային կոշիկներ չէի հագնում, միայն կրունկներով կոշիկներ: Նա կարող էր ասել, որ գեղեցկության սրահ է գնում այնպիսի տոնով, ասես կարևոր գործնական հանդիպման է գնում։ Եվ ամբողջ աշխարհը պետք է սպասի:Իսկ Սվետլանան երբեք չի գնացել սրահներ։ Ես չէի սիրում շրջել խանութներում և շուկաներում: Եթե ինչ-որ բան գնելու կարիք ունենայի, ցուցակ կկազմեի, կգնայի և շուտով կվերադառնայի պայուսակներով։ Նա չէր կարդում կանացի փայլուն ամսագրեր, չէր խմում սուրճ, չէր ներկում մազերը և չէր զբաղվում ֆիթնեսով: Բայց նա միշտ գեղեցիկ էր, խնամված և բարեկազմ։ Նեղ ջինսերով և կարճ բլուզներով, հյուսած ձիու պոչով նա նմանվում էր ավագ դպրոցի աշակերտուհու։Նիկոլայը ցանկանում էր իր կողքին իսկական կնոջ տեսնել։ Այսպիսով, ես գտա ինձ Օլյա: Հիմա նա արդուկում է վերնաշապիկները, կերակուր է պատրաստում, ինքն էլ ամաններ է լվանում։ Իսկ գիշերը երազում է Սվետլանայի ռուլետներն ու շոռակարկանդակները։ Եվ այս երազները վանիլի հոտ են գալիս, և ծիծաղում են Սվետլանայի գլխում…Խոհանոցը կարգի բերելով՝ Նիկոլայը մտավ սենյակ։ Օլյան, կոշիկները հագած, պառկեց բազմոցին, նրբագեղորեն հենվելով արմունկներին։ Նրա առջև մի ամսագիր կար, իսկ կողքի սեղանին՝ ևս երեք սուրճի բաժակ։ – Դու այնքան լավ տղա ես, իմ փոքրիկ նապաստակ: Ի՞նչ կանեի ես առանց քեզ: – ծվծվաց կինը՝ ձեռքերը մեկնելով դեպի ամուսնուն: – Ես հենց նոր եմ եկել մատնահարդարից: Այնքան հոգնած։ Նայեք՝ թույն եղունգներ? Ճիշտ այնպես, ինչպես մերը, չէ՞: Արի, փոքրիկս, ես քեզ գրկեմ…Նիկոլայը սկսեց հիվանդ զգալ։ «Երևի սովից»,- մտածեց նա և գնաց խոհանոց՝ կարտոֆիլ մաքրելու։
Բայց հենց ներկայիս Նիկոլայն է այդքան ջերմ հիշում իր կնոջը։ Այդ ժամանակ Նիկոլային թվում էր, որ նա ոչինչ չի տեսնում, բացի խոհանոցից և երեխաներից (աշխատանքը չի հաշվվում): Նա միշտ լվացք է անում, լվանում պատուհանները կամ մաքրում գորգերը: Իսկ ամառվանից աշուն խոհանոցը վերածվում էր պահածոների արտադրամասի։ Նիկոլայը ժամանակ չուներ սափորները նկուղ տանելու։Այդպիսի մի երեկո նա աշխատանքից տուն եկավ, և, ինչպես միշտ, Սվետլանայի խոհանոցի շեմին ինչ-որ բան եռում ու գոլորշի էր գալիս, իսկ նա, նստած սեղանի եզրին, այնքան վատ սովորություն ուներ, խնձորներ էր մաքրում և հեռուստացույցով ինչ-որ համերգ դիտում։«Ես բաժանվում եմ քեզնից», – ասաց Նիկոլայը զարմանալիորեն հանգիստ, նույնիսկ առանց բարևելու:
