«Դե, վերջ, սիրելիս», – Իգորի հաղթական ձայնը հնչեց միջանցքից, հենց որ նա հատեց բնակարանի շեմը: -Հիմա մայրս քո ունեցվածքը կտնօրինի այնպես, ինչպես հարմար է։ Մարինան, որ նոր էր սկսել հանգստանալ տոնակատարությունից հետո և հազիվ էր հասցրել հանել բարձրակրունկ կոշիկները առաջին ամուսնական գիշերին ընդառաջ, երբ ամուսնուց քնքուշ փաղաքշանքներ էր սպասում, կոշիկները ձեռքներին քարացավ։ Նա կամաց-կամաց շրջվեց դեպի ամուսնուն, որն իրենից աներևակայելի գոհ տեսք ուներ, կարծես նոր միլիոն շահած լիներ։– Իգոր, ես այնքան էլ չհասկացա, թե ինչ ասացիր: «Նա նորից հարցրեց՝ որոշելով, որ հոգնածությունն ինքն իրեն հայտնի է դառնում, և նա պարզապես սխալ է լսել:Իգորը, ակնհայտորեն վայելելով իր կարևոր, իր կարծիքով, հայտարարությունը, մոտեցավ՝ արձակելով սմոքինգի կոճակները։ -Ասացի, որ հիմա մայրս անձամբ է տնօրինելու քո ողջ ունեցվածքը։Նա կարծում է, որ մեր ընտանիքում բացարձակ կարգուկանոն պետք է հաստատվի առաջին իսկ օրվանից։ Մարինան, զգալով, թե ինչպես են նախորդ գիշեր խմած շամպայնի հոգնածությունն ու գլխապտույտը հետզհետե նահանջում վրդովմունքի հարձակման տակ, կոշիկները դրեց հատակին և գնաց սենյակ։ Նա ծաղկեփունջը, որից չէր բաժանվել ամբողջ օրը, գցեց բազմոցին, դարձավ դեպի ամուսինը, լուրջ դեմք արեց և հարցրեց.-Իգոր, միգուցե ինձ՝ անգրագետ մարդու, բացատրե՞ս, թե մայրդ կոնկրետ ի՞նչ է ուզում կարգի բերել մեր ընտանիքում։ Իգորը զարմացավ, կարծես այս հարցը բոլորովին անտեղի էր։ -Լավ, ի՞նչ նկատի ունես։ Բնակարան, մեքենա, գուցե նույնիսկ ամառանոց ունես։Մարինան երկար նայեց նրան՝ կարծես ուսումնասիրելով՝ նա ընկե՞լ է, թե՞ ինքն իրեն վնասել, հետո նստեց բազմոցին՝ հասկանալով, որ առաջին ամուսնական գիշերվա հմայքը հանկարծ անցել է։ «Ես ընդամենը մեկ հարց ունեմ, Իգոր», – սկսեց նա՝ ձեռքով կզակը վեր բարձրացնելով:– Ձեր մայրը երբվանի՞ց դարձավ իմ ունեցվածքի տերը։«Հենց այն ժամանակվանից, երբ մենք ամուսնացանք և ստորագրեցինք մեր անունները», – պատասխանեց նա կարևոր օդով: Մարինան մի քանի վայրկյան լռեց՝ մտածելով լսածի մասին, իսկ հետո հանկարծ լայն ժպտաց։ Սա հրաշալի է! ― բացականչեց նա՝ ծափ տալով։― Ես գիտեի, որ դու ինձ կհասկանաս,― ուրախությամբ ասաց Իգորը՝ նստելով նրա կողքին և փորձելով գրկել իր երիտասարդ կնոջը։ Այնուամենայնիվ, Մարինան հեռացավ նրանից, չգիտես ինչու, նրա շոյանքները սկսեցին նյարդայնացնել նրան։– Ուրիշ ի՞նչ «բայց»: — Իգորը զարմացավ՝ նորից փորձելով գրկել նրան։ «Ես ոչ մի ունեցվածք չունեմ», – հանգիստ ասաց Մարինան՝ նորից հրելով նրան։ -Սա ինչպե՞ս հասկանամ։ – Իգորը խոժոռվեց, և նրա ձայնում տագնապ կար:Մարինան անորոշ թոթվեց ուսերը։ Բնակարանը, որտեղ մենք ապրում ենք, պատկանում է նրա ծնողներին։ Նա մեքենա չունի և երբեք էլ չի ունենա, նա նախընտրում է տաքսիները: Իսկ հարսանեկան զգեստն, ի դեպ, գնվել է ծնողների հաշվին, թեև տեսականորեն Իգորը պետք է գներ։Մարինայի միակ անձնական ունեցվածքը բաղկացած է մի քանի զգեստից, վարտիքից, կոսմետիկայի հավաքածուից և մի քանի այլ մանրուքներից։ Նա առաջարկեց դրանք տալ ձեր մորը, քանի որ նա գիտի, թե ինչպես ճիշտ լվանալ թանկարժեք իրերը։ Իգորը քարացել է այնպես, կարծես գլխին ինչ-որ ծանր բանով հարվածել են։ -Դու… Ուզում ես ասել, որ դու ընդհանրապես ոչինչ չունե՞ս։ — հարցրեց նա։ «Դա միանգամայն ճիշտ է, սիրելիս», – հաստատեց Մարինան՝ ցուցադրաբար ուղղելով մազերը։ «Սիրունիկ» բառն այնպիսի սարկազմով էր ասվում, որ Իգորը զգում էր, որ շատ թթու կիտրոն է կերել։-Ի՞նչ է, մտածում էի՞ք, որ բնակարանով, մեքենայով ու շատ փողով կգամ ձեզ մոտ։ Այսպիսով, դուք չէիք ուզում ամուսնանալ ինձ հետ, այլ ավելի շուտ փողի համար: – Մարինան սկանդալի տրամադրություն ուներ։ «Դե», – սկսեց Իգորը, բայց անմիջապես դադարեց: «Օհ, այո», – հանկարծ հիշեց Մարինան ՝ մատը բարձրացնելով: -Լավ մոռացել էի, դու դեռ փող ես պարտք հարսանիքի համար։ Հայրս այս թեմայի շուրջ քեզ հետ կխոսի քիչ ուշ։-Ուրիշ ի՞նչ փող։ — Իգորը համարյա գոռաց զարմանքից ու վրդովմունքից։ «Բայց դու ինքդ էիր ուզում, որ հյուրերը շատ լինեն, որ ամեն ինչ շքեղ լինի»,- ժպտաց Մարինան։Երաժշտություն, բանկետ, լուսանկարիչներ, տեսանյութ… Հիշու՞մ եք: Թե՞ սա կարող է դրվել նաև ձեր մոր վրա:Նա սկսեց կակազել. «Բայց ես մտածեցի…»,- Մարինան, անտեսելով խոսք ասելու նրա փորձերը, շարունակեց.Ես ընդհանրապես մտադիր չեմ աշխատել։ Ես քեզ դա չասացի՞: Թե՞ կարծում էիք, որ դա պարզապես կատակ է: Այնպես որ, սիրելիս, ես այն ժամանակ շատ լուրջ էի։ «Ես ստեղծված եմ ոչ թե աշխատանքի, այլ սիրո համար», – բացատրեց նա լուրջ հայացքով: Դուք չգիտեի՞ք այս մասին։Նա բացականչեց. «Ոչ, իհարկե, ես այդպես չէի մտածում…» Եվ հետո նա վեր թռավ բազմոցից, բռնեց գլուխը և սկսեց վազվզել սենյակով. «Ոչ, ոչ, վերջ, ես ամուսնալուծության հայց եմ ներկայացնում»: — բղավեց նա։Մարինան, վեր կենալով բազմոցից և լայն ժպտալով, գլխով արեց. «Դե, վերջապես, ձեր գլխում հիանալի գաղափար ծնվեց: Եվ մի մոռացեք ասել ձեր մայրիկին, որ ամուսնալուծությունից հետո նա չի կարողանա տնօրինել իմ ներքնազգեստը: Դա մեծ կորուստ կլինի նրա համար»: «Դու խենթ ես»: -Իգորը նորից բղավեց՝ այլեւս չթաքցնելով զգացմունքները, և վազեց դեպի զուգարան։ Մարինան տխուր նայեց նրան ու վերադարձավ իր գործին։ Նա արդեն հասկանում էր, որ այսօր մենակ է քնի։ Առաջին ամուսնական գիշերվա հմայքը բախվեց կյանքի խութերի վրա, ինչպես մի նավակ, որը նոր էր ճամփա ընկել փոթորկված ծովի վրա վատ նավապետի հետ:Մերկանալով և պատրաստվելով քնելու՝ նա նույնիսկ չէր հասցրել վայելել լռությունը, երբ հնչեց դռան զանգը։ Շեմին, չնայած ուշ երեկոյան, կանգնած էր սկեսուր Թամարա Սերգեևնան՝ դեմքի խիստ դժգոհ արտահայտությամբ։«Բարև, Թամարա Սերգեևնա: Չե՞ք կարող քնել: «Իմ ունեցվածքն ինձ հանգիստ չի տալիս», – հանգիստ, բայց հեգնանքով ողջունեց Մարինան: – Որտե՞ղ է իմ որդին, – առանց երկարացնելու հարցրեց նա՝ մտնելով բնակարան: «Առայժմ զուգարանում եմ, բայց երազներս հավանաբար արդեն գրանցման գրասենյակում են», – առաջարկեց Մարինան:– Էլ ի՞նչ գրանցման գրասենյակ: — նորից հարցրեց սկեսուրը։ «Դե, նա արդեն ուզում է ամուսնալուծության հայց ներկայացնել նախքան ամուսնանալը», – բացատրեց Մարինան՝ ձևացնելով զարմանքը: -Ամուսնալուծության համա՞ր: — նորից հարցրեց սկեսուրը։ -Ինչու՞ այդպես: Ի՞նչ պատճառով։ «Դե, իհարկե,- ժպտաց Մարինան,- նա որոշեց, որ դու պետք է տնօրինես իմ ունեցվածքը»:«Այո, և այդպես է», – վստահ ասաց սկեսուրը, – երիտասարդ ընտանիքներում մեծերը պետք է մոտ լինեն և վերահսկեն իրավիճակը, մինչև երեխաները ավելի հասունանան:«Ահ, ուրեմն դու ճիշտ ժամանակին եկար», – ասաց Մարինան թեթև հեգնանքով, բացելով պահարանը և այնտեղից մի փաթեթ հանելով: Նա այն հանձնեց սկեսուրին։ -Այստեղ իմ բոլոր իրերն են՝ վարտիք, կրծկալ, կոսմետիկա և այլ մանրուքներ։ Կարող եք սկսել պատվերներ տալ։– Դու, սիրելիս, փորձում ես ինձ ծաղրե՞լ։ – Թամարա Սերգեևնան վրդովվեց, դեմքը կարմրեց զայրույթից:– Բացարձակ, այդպես է: Ինչպիսի՞ արձագանք էիք սպասում այն բանից հետո, երբ ձեր որդուն դրդեցիք խզել հարաբերություններն ինձ հետ։«Վստահ եմ, որ դուք շտապել եք այստեղ միայն այն պատճառով, որ նա ինքն է ձեզ զանգահարել»:«Եվ նա զանգահարեց անմիջապես զուգարանից», – հանգիստ պատասխանեց Մարինան:Եվ հետո Իգորը ներխուժեց սենյակ՝ ակնհայտորեն չակնկալելով, որ այսքան շուտ այստեղ կտեսնի իր մորը։ -Մամ, ի՞նչ ես անում այստեղ: – Նա փորձեց ձեւացնել, թե դա իր համար անակնկալ էր։— Ի դեպ, ես կարգի եմ բերում, տղաս, քո խնդրանքով, — պատասխանեց նա վճռականորեն։«Ես դա արդեն արել եմ, մի անհանգստացեք», – անտարբեր միջամտեց Մարինան նրանց խոսակցությանը: -Ի դեպ, ահա իմ վարտիքը, եթե ուզում ես, կարող ես մայրիկից վերցնել:Իգորը գունատվեց, հետո կարմրեց և վերջապես արտաշնչեց.-Ի՞նչ ես ուզում ասել, տղա՛ս: — վրդովվեց սկեսուրը։ – Մենք շատ գումար ենք ծախսել ձեր հարսանիքի վրա: Ի՞նչ էիք նայում հարսանիքից առաջ: Չնայած այս աղջիկն իսկապես իրեն չափազանց շատ է թույլ տալիս։— Լսիր, մայրիկ,— հոգնած ասաց Իգորը,— ամուսնությունից ընդամենը մի քանի ժամ հետո նա արդեն նյարդերիս վրա է ընկել։ Ես ուժ չունեմ, ես չեմ կարող ապրել նրա հետ:-Եվ դու էլ ինձ հասցրիր, ուրեմն հասկանում ես: «Վե՛րջ, կարգավորեք դա ձեր մեջ», – բղավեց նրա վրա մայրը և ուժեղ ապտակեց: Իսկ հետո նորից հեռացավ, դուռը շրխկացնելով, հավանաբար այս անգամ դեպի լոգարան, ուղղակի փախավ։Մարինան ժպտաց՝ նայելով ամուսնուն, հետո դիմեց սկեսուրին. -Դե, Թամարա Սերգեևնա, դու դեռ ինձ հետ հարցեր ունե՞ս:«Իհարկե արեցին»,- պատասխանեց սկեսուրը: – Դուք նույնիսկ հարս եք, թե՞ ինչ:«Դատելով ձեր որդու տրամադրությունից՝ գրեթե անհետացել է», – հանգիստ պատասխանեց Մարինան:Մարինան վերադարձավ բազմոցի մոտ, իրեն հարմարեցրեց և միացրեց հեռուստացույցը։ Լոգարանում ցնցուղը աղմկոտ էր, սկեսուրս հեռացել էր, իսկ բնակարանը լուռ էր՝ պարզապես երազ:«Ոչինչ, նոր օր կլինի, նոր Իգոր կլինի», – մտածեց Մարինան և ժպտաց: Նա գիտեր, որ իր հայրը կանի ամեն ինչ, որպեսզի այս վախկոտ ու մանր մարդը հոգա հարսանիքի բոլոր ծախսերը։
«Իմ գույքը չէ՞, ինչու է քո մայրը որոշում դրա ճակատագիրը»
