Իմ կյանքն այնպես ստացվեց, որ առաջին անգամից չկարողացա գտնել իմ երջանկությունը: Ես բաժանվեցի ամուսնուցս, երբ մեր փոքրիկ Միշենկան դեռ մեկ տարեկան չկար: Դրանից հետո նա առանձնապես չէր ձգտում շփվել իր որդու հետ, և ես էլ չէի պնդում:Երբ ես ընդհանուր ընկերախմբում հանդիպեցի Սերյոժային, և նա առաջարկեց հանդիպել, ես ամեն ինչ ասացի անկեղծորեն և անմիջապես: Որ ես երեխա ունեմ, և նա առաջին տեղում է ինձ համար: Բարեբախտաբար պարզվեց, որ Սերյոժան շատ զգայուն է և հասկացող: Երեք տարեկան Միշենկան անմիջապես կապվեց նրան և մի քանի ամիս չանցած նա սկսեց նրան «հայրիկ» անվանել: Սակայն Սերյոժան միայն ուրախ էր դրա համար: Որոշ ժամանակ անց նա առաջարկություն արեց ինձ, և մենք իսկական ընտանիք դարձանք։
Բայց մեր ընտանեկան իդիլիայում մեկ բայց կար: Հենց սկզբից ամուսնուս մայրը չսիրեց ինձ ու Միշենկային: Սվետլանա Վիկտորովնան դժգոհ էր այն փաստից, որ իր սիրելի որդուն «կցորդով բաժանվածն» է բաժին ընկել, և Միշան էլ, կարծես թե, հունից հանում էր նրան:Մեզ այցի գալիս՝ Սվետլանա Վիկտորովնան երբեք չի էլ փորձել խոսել երեխայի հետ կամ գոնե քաղցրավենիքով հյուրասիրել նրան: Ես չէի էլ սպասում, որ սկեսուրս երեխային կընդունի որպես իր սեփական թոռ, բայց հույս ունեի գոնե զուսպ վերաբերմունքի: Բայց կարծես իմ երեխան նյարդայնացնում նրան առանց որևէ հատուկ պատճառի:
Եվ երեխան ոչ մի կերպ չէր կարողանում հասկանալ, թե ինչով է այդքան տխրեցրել տատիկին: Վերջին կաթիլը եղավ այն, երբ հերթական այցի ժամանակ սկեսուրը սկսեց բղավել Միշայի վրա: Եվ ամեն ինչ տեղի ունեցավ այն պատճառով, որ որդիս, փորձելով հաշտվել իր տատիկի հետ, բերեց նրան իր սիրած մեքենան` ցանկանալով նվեր անել:Սվետլանա Վիկտորովնան շպրտեց մեքենան մի կողմ և սկսեց գոռալ. «Քո երեխային հեռացրո՛ւ ինձանից: Չես հասկանո՞ւմ, որ ես չեմ ուզում նրան տեսնել: Ինձ պետք են իսկական ընտանիքի հարազատ թոռներ, ոչ թե այս…»: Այս տեսարանին ականատես եղավ Սերյոժան, ով խոհանոցից վազելով եկավ: Առանց խոսք ասելու՝ նա դուրս հանեց մորը և խնդրեց, որ այլևս չվերադառնա մեր տուն։
Անգամ չգիտեմ՝ ինչ անել հիմա: Մի կողմից ուրախ եմ, որ ամուսինս տեր կանգնեց իմ որդուն և ինձ: Մյուս կողմից, շատ դժվար է գիտակցել, որ իմ պատճառով երկու հարազատ մարդիկ վիճաբանել են: Հիմա ես ու Սերեժան սպասում ենք մեր փոքրիկի հայտնվելուն, բայց նա նույնիսկ չի ցանկանում լսել այդ մասին իր մորը տեղեկացնելու մասին: Եվ ես շատ անհանգստացած եմ և ես չեմ էլ կարող պատկերացնել, թե ինչ կարելի է անել նման իրավիճակում:
Անգամ չգիտեմ՝ ինչ անել հիմա: Մի կողմից ուրախ եմ, որ ամուսինս տեր կանգնեց իմ որդուն և ինձ: Մյուս կողմից, շատ դժվար է գիտակցել, որ իմ պատճառով երկու հարազատ մարդիկ վիճաբանել են: Հիմա ես ու Սերեժան սպասում ենք մեր փոքրիկի հայտնվելուն, բայց նա նույնիսկ չի ցանկանում լսել այդ մասին իր մորը տեղեկացնելու մասին: Եվ ես շատ անհանգստացած եմ և ես չեմ էլ կարող պատկերացնել, թե ինչ կարելի է անել նման իրավիճակում:
