— Հայրիկ, իսկ ո՞վքեր են անբարոյականները:— Աստված իմ: Դու որտե՞ղ ես լսել այդ բառը:
— Մանկապարտեզում: Վլադը ինձ ասել է, որ ես անբարոյական եմ, քանի որ ես այլևս նրան չեմ տալիս: Ես տալիս եմ Հակոբիկին:
— Ի՞նչ…
— Իմ խաղալիքը հայրիկ: Ես իմ փոքրիկ արջուկը չեմ տալիս նրան, որ խաղա:
— Հաաա, փառք Աստծո… Իսկ քո այդ Վլադը հիմարիկ է: Անբարոյականը դա վատ կինն է փոքրիկս:
— Վատ կի՞ն, այդ ինչպե՞ս:
— Դե նա ծախու է փոքրիկս:
— Այսինքն տիկին Օլյան անբարոյական է: Չէ՞ որ նա վաճառում է խանութում: Դարձավ որ նա ծախու է:
— Ոչ, ոչ, Օլյան ծախու չէ, նա պարզապես ապրանքներ է վաճառում: Իսկ անբարոյականը իրեն է վաճառում:
— Ինքն իրե՞ն: Այդ ինչպե՞ս հայրիկ:
— Շատ հասարակ: Ով ցանկանում է, կարող է նրան ժամանակավոր գնել:
— Ինչի՞ համար:
— Որպեսզի քնի նրա հետ մեկ անկողնում:
— Ստացվում է, որ իմ մայրիկը անբարոյակա՞ն է:
— Դու գժվե՞լ ես փոքրիկս:
— Բայց չէ՞ որ նա քնում է քեզ հետ փողի դիմաց:
— Ի՞նչ փող:
— Քո աշխատավարձի:
— Ոչ ոչ փոքրիկս, Эх … Разве ж это деньги … նա ինձ հետ քնում է սիրուց դրդված, այլ ոչ թե փողերի:
— Այնպես, ինչպես Վիտյայի հե՞տ:
— Ի՞նչ: Ինչպե՞ս թե Վիտյայի հետ:
— Այո հայրիկ, մեր կողքի մուտքի Վիտյայի հետ: Դե երբ դու գործուղման էիր գնացել, Վիտյան մեր տանն էր գիշերում: Ի դեպ մայրիկի հետ նույն անկողնում…
— Վիտյա՞… Անկողնու՞մ… Ես նրան ցույց կտամ,
ԱՆԲԱՐՈՅԱԿԱ՛Ն:— Տարօրինակ է, ինչու՞ է մայրիկը անբարոյական, եթե նա Վիտյայի հետ քնում է ոչ թե փողերի համար, այլ սիրուց դրդված:
