«Շոր ունես, կոշիկ ունես, փորդ կուշտ է, քեզ էլ ի՞նչ է պետք»։ Այս արտահայտությունը շատ ծնողներ են անում։
Սակայն նրանք հաճախ մոռանում են, որ նյութական բարիքները այն ամենը չեն, ինչ անհրաժեշտ է երեխային։
Նրան խնամք է պետք, հոգատարություն, քնքշանք, սեր, հասկացվածություն և աջակցություն։
Այս ամենից զրկված երեխաները անվստահ, հոգեպես ոչ կայուն, իրենց և շրջապատող աշխարհը դրական գնահատել չկարողացող անհատներ են մեծանում։
Ինչպե՞ս հասկանալ, որ ժամանակին ծնողները չեն տվել ձեզ իրենց սիրո անհրաժեշտ քանակությունը։
1. Բարդ հարաբերություններ հակառակ սեռի հետՀասուն տարիքում անհատը կառուցում է վարքի այն նույն մոդելը, որը սովոր է եղել տեսնել մանկության տարիներին։ Անտարբերությունը, անհանդուրժողականությունը, թունոտությունը հակառակ սեռի հետ հարաբերություններում շփման նորմա են դառնում։
2. Անվստահություն մարդկանց նկատմամբՎստահության զգացողության զարգացման վրա իր դերն է խաղում ընտանիքում իրավիճակը։ Եթե երեխային մշտապես քննադատես, ծաղրես և համեմատես ուրիշների հետ, նա վաղ թե ուշ կդադարի ցույց տալ իր հույզերը։ Նույնը տեղի է ունենում, երբ ընտանիքում սկանդալները նորմա են համարվում։ Նման ընտանիքում մեծացած մարդը չի կարողանում վստահել ոչ ոքի, քանի որ վախենում են, որ իրեն կրկին կխոցեն, ինչպես մանկության տարիներին։
3. Ցածր ինքնագնահատականՍպասումները չարդարացնելու տագնապային վախը հատուկ է սիրո պակասով մեծացած երեխաներին։ Նման մարդիկ աշխատում են, բայց ապահովված չեն դառնում, ընտանիք են կազմում, բայց երջանկություն չեն գտնում, քանի որ մշտապես ճնշումների են ենթարկվում զուգընկերոջ կողմից։ Հետո նրա կարծիքը սկսում են արդեն երեխաներն արհամարհել և դա նրա նոր «նորման» է դառնում։
4. ԽոցելիությունՉսիրված երեխային այն ժամանակ այնքան հաճախ են մերժել, երբ խնամքն ու քնքշանքն ամենակարևորն էին կյանքում, որ նա վախենում է մի գեղեցիկ օր անպետք լինել։ Նման մարդիկ հանուն ինչ–որ մեկի ամեն բանի պատրաստ են՝ նույնիսկ ցածրանալ և նվաստանալ, միայն թե ամենահասարակ հավանությունը ստանան։
5. Սխալվելու վախԾնողական անտարբերությունը վնասում է երեխայի արժանապատվության զգացմանը։ Նա չի զգում, որ իր հաջողություններով ուրախանում են, բայց համոզված է, որ իրեն կպատժեն ցանկացած վրիպման համար։ Նման մարդը շրջապատում անվճռական է թվում, քանի որ նրան դժվար է որոշումներ կայացնելը։ Նման միջավայրում մեծանալով՝ մարդը կորցնում է ուրախանալու, հավատալու և հուսալու ունակությունը։ Նա հեշտությամբ ազդեցության տակ է ընկնում, փորձելով գոհացնել բոլորին, փոխարենը սեր ստանալու ակնկալիքով։ Բայց նա կարող է փոխել իր կյանքը դեպի լավը՝ առնվազն չկրկնելով ծնողական սխալները։
1. Բարդ հարաբերություններ հակառակ սեռի հետՀասուն տարիքում անհատը կառուցում է վարքի այն նույն մոդելը, որը սովոր է եղել տեսնել մանկության տարիներին։ Անտարբերությունը, անհանդուրժողականությունը, թունոտությունը հակառակ սեռի հետ հարաբերություններում շփման նորմա են դառնում։
3. Ցածր ինքնագնահատականՍպասումները չարդարացնելու տագնապային վախը հատուկ է սիրո պակասով մեծացած երեխաներին։ Նման մարդիկ աշխատում են, բայց ապահովված չեն դառնում, ընտանիք են կազմում, բայց երջանկություն չեն գտնում, քանի որ մշտապես ճնշումների են ենթարկվում զուգընկերոջ կողմից։ Հետո նրա կարծիքը սկսում են արդեն երեխաներն արհամարհել և դա նրա նոր «նորման» է դառնում։4. ԽոցելիությունՉսիրված երեխային այն ժամանակ այնքան հաճախ են մերժել, երբ խնամքն ու քնքշանքն ամենակարևորն էին կյանքում, որ նա վախենում է մի գեղեցիկ օր անպետք լինել։ Նման մարդիկ հանուն ինչ–որ մեկի ամեն բանի պատրաստ են՝ նույնիսկ ցածրանալ և նվաստանալ, միայն թե ամենահասարակ հավանությունը ստանան։
5. Սխալվելու վախԾնողական անտարբերությունը վնասում է երեխայի արժանապատվության զգացմանը։ Նա չի զգում, որ իր հաջողություններով ուրախանում են, բայց համոզված է, որ իրեն կպատժեն ցանկացած վրիպման համար։ Նման մարդը շրջապատում անվճռական է թվում, քանի որ նրան դժվար է որոշումներ կայացնելը։ Նման միջավայրում մեծանալով՝ մարդը կորցնում է ուրախանալու, հավատալու և հուսալու ունակությունը։ Նա հեշտությամբ ազդեցության տակ է ընկնում, փորձելով գոհացնել բոլորին, փոխարենը սեր ստանալու ակնկալիքով։ Բայց նա կարող է փոխել իր կյանքը դեպի լավը՝ առնվազն չկրկնելով ծնողական սխալները։
