«Դու արդեն փչացել ես»։ Ամբողջ գյուղը բամբասում էր ու թույլ չէր տալիս որբին հանգիստ ապրել, երբ նրան օգտագործում էր տեղի օլիգարխի որդին, բայց մի օր նրա համբերության վերջը եկավ.

Վարենկան տատիկի հետ ապրում էր Սերեբրյանյե Ռոզի գեղեցիկ անունով գյուղում, այնտեղ նույնպես շատ գեղեցիկ էին։ Վարյան սիրում էր վեր կենալ լուսադեմին և զբաղված օրվանից առաջ վազել դեպի գետը Արծաթե ցողի երկայնքով, որը սառեցնում էր նրա ոտքերը, և լողալով, պայքարելով հոսանքի դեմ, դեպի մյուս ափ և հետ։ Դա ինձ էներգիա և հիանալի տրամադրություն տվեց:

Մինչև մռայլ աշունը նա լողաց գետը, և Վարյայի կերպարանքը նման լողերից այնքան կատարյալ էր, որ կարելի էր նրա քանդակը պատրաստել թանգարանի համար։ Եվ հետո տատիկը մահացավ: Վարյան թափառում էր մոլորվածի պես, երբեմն լաց էր լինում և չէր դադարում տրտմել։

Բայց նա դադարեց գետում լողալ, կորցրեց իրեն, ինչ-որ բան կոտրվեց նրա ներսում։ Պավելը որպես պատիժ եկավ իրենց գյուղ։ Ծնողներին աքսորել են՝ լռելու, իրենց ամբարտավանությունը նվազեցնելու համար։

Նա սկսեց անընդհատ լկտի լինել, կոպիտ լինել ծնողների հետ, խմել, անամոթաբար բաց թողնել դասերը՝ վտանգի ենթարկվելով առաջին կուրսից, առանց երբևէ անցնելու երկրորդին, և ամբողջովին դուրս եկավ վերահսկողությունից: Ընտանեկան խորհուրդը որոշեց, որ գյուղական անապատում Պավելը կհանգստանա և կմտածի իր վարքի մասին։

Սկզբում Պավելը կատաղում էր, իհարկե, տատիկի՝ Աննա Գրիգորևնայի վրա՝ նրան մեծ անհանգստություն պատճառելով և ջարդելով նրա նյարդերը։

Երբեմն հրաժարվում էր ուտելուց, երբեմն լռում էր օրերով, երբեմն գյուղի ակումբից տուն չէր վերադառնում մինչև ուշ գիշեր։ Այնտեղ նա հանդիպեց Վարյային, ով եկել էր ֆիլմ դիտելու։ Սեր ու աղավնիներ էին պտտվում։

Նրա ուշադրությունն անմիջապես գրավեց հարվածող աղջիկը։ Սլացիկ, սպորտային, սպորտսմենուհու նման և երկար շագանակագույն հյուսով։ Վարվառան գեղեցկուհի է, երկար հյուսով, ինչպես հին հեքիաթից։

«Վա՜յ, ի՜նչ փշաքաղված երեխա: Ո՞վ է նա։ – հարցրեց տեղացի տղաներին, ում հետ ընկերացել է: – Ֆեդորովնայի թոռնուհին: Մահացած.

Աշնանը տատիկը մահացավ։ – Ձեր Ֆեդորովնայի մասին հարցնու՞մ եմ: Ինձ նա պետք է հարյուր տարի: Այս գողը մարդ ունի՞։

Սեր-գազար? -Ի՞նչ ես խոսում, ինչ-որ սիրո գազար: Մեր Վարյան լուրջ աղջիկ է, նա պատահական գործեր չունի, նա խիստ է և ինքնուրույն:

Նա հուզիչ է այստեղ: -Ինձ չդիպչի, ասում ես: Այո՛։ Մենք նույնիսկ ավելի շատ անձեռնմխելի մարդկանց ենք տեսել:

Եկեք դիպչենք դրան: Աղջիկը իսկական սիրելի էր։ Պավելը քաղաքում նման մարդ չէր հանդիպել։