-Գնում ենք, մեզ տեղ պատրաստիր։ Իսկ եթե գիշերելու տեղ չունես, կգնաս հարևանների մոտ,- կանչեց լկտի քույրը: Բայց նրան սպասվում էր անակնկալ, որը ստիպեց նրան ՍՊԻՏԱԿԵԼ…
– Օքսանա, ես քո համարը տվել եմ Նինկային, դեմ չես, չէ՞: – Մայրիկը զանգեց:
-Չէ, դեմ եմ! Իհարկե, դեմ եմ։ Մայրիկ, ինչ ես խոսում: Ես չեմ խոսի նրա հետ: Թող նա նույնիսկ հույս չունենա: Ի՞նչ է նա նորից մտածել: Մեկ այլ զզվելի բան կամ նման բան.«Նա պատրաստվում է երեխաների հետ գալ քաղաք, բայց մնալու տեղ չունի: Թող նրանք ապրեն քո և Տոլյայի հետ: Դրանք երկար չեն տեւում՝ երկու-երեք օր։ Նրա մայրը՝ Վերկան, խնդրեց նրան, Օքսանայի մայրն ասաց, կարծես ոչինչ չի եղել:-Թող գնա հյուրանոց։ Նա ինձ հետ չի ապրի, սա է իմ վերջնական պատասխանը:
-Աղջի՛կ, հերիք է արդեն։ Դուք քույրեր եք, թեև հորեղբոր տղաներ եք, այնուամենայնիվ ազգական եք։ Դուք դեռ չեք կարող մոռանալ, թե ինչպես եք կռվել որպես երեխա: Այսպիսով, մանկությունը վաղուց անցել է: Երկուսդ էլ մեծ եք, Նինկան երեխաներով լի բակ ունի։ Շարունակու՞մ եք ոխ պահել նրա դեմ:Մանկուց Օքսանան բառացիորեն ֆիզիկապես չէր դիմանում իր զարմիկ Նինկային: Ես ատում էի նրան փոքր ու մեծ կեղտոտ հնարքների համար, որոնք նա անում էր Օքսանայի հետ: Նա նույնիսկ մի քանի անգամ ծեծեց քրոջը, բայց դա ամենևին չփոխեց սրիկաին: Նրա ստոր բնույթը ժամանակ առ ժամանակ դրսևորվում էր նրանց հարաբերություններում:
Մի անգամ Նինկան դեռահաս տարիքում մորից փող է գողացել կոսմետիկայի համար և այդ ամենը մեղադրել Օքսանայի վրա, ով այդ օրը այցելում էր իրենց։ Նինկայի մայրը՝ Օքսանայի հոր քույրը, եկել է նրանց մոտ՝ գործերը հարթելու և դռան մոտից սկսել է վիրավորել աղջկան՝ սպառնալով, որ հայտարարությամբ կգնա ոստիկանություն։ Նա չի ընդունել, որ դուստրն ինքն է դա արել, այլ մեղադրել է մեկ ուրիշին գողության մեջ։Այնուհետև վիրավորված Օքսանան ծեծի է ենթարկել Նինկային, ինչի համար նա նույնպես ստացել է իր արժանին ծնողներից։ Այդ ժամանակվանից նրանք դադարեցին շփվել, բայց քույրը շարունակ փորձում էր փչացնել նրա կյանքը կամ գոնե մի փոքր չարաճճիություն անել…
