Ես տասնյոթ տարեկանից հանդիպում եմ մի տղայի հետ: Այդ ժամանակ ես նոր էի ընդունվել տեխնիկումը։

Ես տասնյոթ տարեկանից հանդիպում եմ մի տղայի հետ: Հետո նոր էի ընդունվել տեխնիկում, և մեր հարաբերությունները զարգացան։ Ավագ տարում մենք արդեն սկսել էինք խոսել ամուսնության մասին։ Սակայն մինչ ավարտելը իմացա, որ հղի եմ։

Երբ ես այս լուրը կիսեցի տղայի հետ, նա պարզապես փախավ մեկ այլ քաղաք: Նրա ծնողները հրաժարվեցին ինձ հայտնել նրա կոնտակտային տվյալները և ավելին, ընդհանուր ընկերների միջոցով սկսեցին լուրեր տարածել, թե իբր երեխան իրենը չէ։

Սեփական ծնողներս, ինձ աջակցելու փոխարեն, ինձ տնից դուրս հանեցին՝ ասելով, որ ես կարող եմ վերադառնալ միայն ամուսնուս հետ։ Հարազատները, ովքեր նախկինում մտերիմ են եղել, նույնպես երես են թեքել։ Ես մնացի բոլորովին մենակ։

Այդ ժամանակ ես արդեն ավարտել էի քոլեջը և աշխատանքի ընդունվել։ Բայց աշխատավարձն այնքան ցածր էր, որ հազիվ էի կարողանում հանրակացարանի սենյակ վարձել։ Ես ուտում էի ամենաէժան սնունդը՝ փորձելով գոյատևել և պատրաստվել երեխայի ծննդին։ Սակայն վատ սնվելու կամ մշտական սթրեսի պատճառով ես վիժեցի։

Հիվանդանոցից դուրս գրվելուց հետո հավաքվեցի. ավելի եկամտաբեր աշխատանք գտա, ընդունվեցի համալսարանի հեռակա բաժին և ավարտեցի։ Աստիճանաբար կարողացա խնայել իմ սեփական բնակարանը։ Հիմա ես կարիերա եմ կառուցել, ունեմ կայուն բարձր եկամուտ և լիովին անկախացել եմ։ Բայց փորձի ու կորած երեխայի դժգոհությունն ինձ չի լքում։

Մի քանի ամիս առաջ նույն տղան, ով ինձ լքեց դժվար պահին, վերադարձավ մեր քաղաք։ Նա մի կերպ գտավ իմ հեռախոսահամարը և այժմ անընդհատ զանգում է ինձ՝ ներողություն խնդրելով կատարվածի համար։ Նա ցանկանում է վերականգնել հարաբերությունները։

Ծնողներս նույնպես փորձում են կապ հաստատել՝ իմանալով, որ հաջողության եմ հասել, բնակարան եմ գնել և լավ գումար եմ վաստակել։ Նրանք հույսը դնում են իմ ներման վրա։

Բայց ես չեմ պատրաստվում ներել ոչ մեկին, ոչ իմ նախկինին, ոչ նրա ընտանիքին, ոչ իմ հարազատներին, ովքեր հեռացել են իմ կյանքի ամենադժվար ժամանակահատվածում: Թող նույնիսկ հույս չունենան։