Իմաստունը համբերատար լսեց, ապա աղջկան խորհուրդ տվեց.«Մերկացեք և ամբողջովին մերկ քայլեք քաղաքի փողոցներով», – հանգիստ ասաց երեցը:– Կներեք, բայց ես դեռ այդ կետին չեմ հասել… Դուք հավանաբար խենթ եք կամ կատակում եք: Եթե ես սա անեի, չէի իմանա, թե ինչ սպասել անցորդներից… Տեսեք, մեկ ուրիշն ինձ կպատիվացնի կամ կշեղի…
«Դուք ամաչում եք փողոց դուրս գալ մերկ, բայց չգիտես ինչու բոլորովին չեք ամաչում աշխարհով քայլել ձեր մերկ հոգով, այս դռան պես լայն բաց»: Դուք բոլորին թողնում եք այնտեղ, եթե ցանկանում եք: Ձեր հոգին հայելի է, այդ իսկ պատճառով մենք բոլորս մեզ տեսնում ենք այլ մարդկանց մեջ արտացոլված: Նրանց հոգին լի է չարությամբ և արատներով. սա հենց այն տգեղ պատկերն է, որը նրանք տեսնում են, երբ նայում են քո մաքուր հոգուն: Նրանց պակասում է ուժն ու քաջությունը՝ խոստովանելու, որ դուք իրենցից լավն եք, և փոխվեք։ Ցավոք սրտի, սա միայն իսկապես խիզախների վիճակն է…-Ի՞նչ անեմ: Ինչպե՞ս կարող եմ փոխել այս իրավիճակը, եթե, ըստ էության, ինձնից ոչինչ կախված չէ: – հարցրեց գեղեցկուհին:«Արի, արի ինձ հետ, ես քեզ ինչ-որ բան ցույց կտամ… Ահա, սա իմ այգին է»: Արդեն երկար տարիներ ես ջրում եմ այս աննախադեպ գեղեցկության ծաղիկներն ու խնամում նրանց։ Ճիշտն ասած, ես երբեք չեմ տեսել, որ այս ծաղիկների բողբոջները ծաղկեն։ Այն ամենը, ինչ ես պետք է տեսնեի, գեղեցիկ ծաղկած ծաղիկներ էին, որոնք իրենց գեղեցկությամբ և բուրավետ բուրմունքով էին ակնարկում:Երեխան, սովորիր բնությունից: Նայեք այս հրաշալի ծաղիկներին և արեք այնպես, ինչպես նրանք անում են՝ ուշադիր բացեք ձեր սիրտը մարդկանց առաջ, որպեսզի ոչ ոք նույնիսկ չնկատի: Բացեք ձեր հոգին լավ մարդկանց առաջ: Հեռացիր նրանցից, ովքեր պոկում են քո թերթիկները, գցում դրանք ոտքերիդ տակ և տրորում: Այս մոլախոտերը դեռ չեն աճել ձեզ մոտ, այնպես որ դուք չեք կարող որևէ կերպ օգնել նրանց: Նրանք ձեր մեջ կտեսնեն միայն իրենց տգեղ արտացոլումը:
