Ինչպե՞ս փոխանցել երեխաներին, որ ես ուզում եմ ապրել ինձ համար: Առանց նրանց, առանց թոռների։ Նրանց ծնել են իրենց համար, և ոչ թե իմ

Ես 55 տարեկան եմ։ Ես երեք չափահաս երեխա ունեմ։ Ավագն ավարտեց համալսարանը, աշխատանք գտավ ու անմիջապես ամուսնացավ։ Ինչ վերաբերում է ինձ, կարծում եմ վաղ է, բայց դա իր գործն է: Իսկ մեկ տարի անց ես տատիկ դարձա։ Ի՞նչ եք կարծում։ Իմ տղան գրեթե ամեն շաբաթ գալիս է ինձ մոտ և ասում.
-Մա՛մ, երեխային արձակուրդերին քեզ մոտ պահիր, մենք երիտասարդ ենք, ուզում ենք զբոսնել։

Իհարկե, ես ամեն ինչ հասկանում եմ … Բայց ես իսկապե՞ս ծեր եմ և չե՞մ ուզում զբոսնել: Ես էլ եմ ուզում երեկոյան հանդիպել ընկերուհիներիս՝ սուրճ խմելու։ Ես ուզում եմ գրանցվել յոգայի, առողջությամբ զբաղվել: Ինչո՞ւ պետք է դայակ լինեմ իմ թոռներին:

Հետո միջնեկ որդիս անցյալ շաբաթ ասաց. – Մայրիկ, Լյուդան (նա նրա ընկերուհին է) և ես դուստր կունենանք, մենք արդեն 5-րդ ամսում ենք: Շուտով էլ չես ձանձրանա»։

Կներեք, բայց ո՞վ ասաց, որ նախկինում ձանձրանում էի։ Ես բացարձակապես լավ էի: Չէի ձանձրանում։ Ես ուզում եմ ապրել ինձ համար: Հիմա չգիտեմ՝ ինչ անեմ։ Ես չեմ դիմանա, եթե աղջիկս էլ ասի, որ ահա քո թոռը և առա՛ջ։

Ինչպե՞ս կարող եմ երեխաներիս ասել, որ ուզում եմ մենակ մնալ: Առանց թոռների և նրանց ուշադրության: Ինչո՞ւ են բոլորը մտածում, որ տատիկները միշտ ուզում են երեխաներին խնամել: Անհեթեթություն այս ամենը։ Տատիկները ցանկանում են ապրել իրենց համար և երեկոյան սուրճ խմել իրենց ընկերների հետ:

Խորհուրդ տվեք, ո՞վ է նույն իրավիճակեւմ գտնվում, ի՞նչ անել։