Մենք ապրում ենք քաղաքատիպ ավանում, այստեղ կան հին տներ և ավելի ժամանակակից շենքեր: Վերջերս մեծ ընտանիք է տեղափոխվել հարևան տուն` ոչ ավել, ոչ պակաս 9 երեխա։ Երբ մենք ավելի լավ ճանաչեցինք միմյանց, մենք իմացանք, որ ընտանիքում աշխատում է միայն հայրը, իսկ մայրը երեխաների հետ նստում է տանը:
Իհարկե, մի աշխատավարձով այդքան բերան պահելն ամենևին էլ հեշտ չէ: Մենք որոշեցինք օգնել մեր հարևանին: Ի վերջո, գրեթե յուրաքանչյուր ընտանիք ունի տարբեր տարիքի երեխաներ, ուստի ինչու՞ չտրամադրել փոքրացած հագուստը: Ես և հարսս սկսեցինք հավաքել այն ամենը, ինչ մնացել էր մեր մեծ թոռներից, լվացինք և կարեցինք անհրաժեշտության դեպքում: Ստացվեց մի քանի մեծ տոպրակներ լավ իրերով:
Մենք որոշեցինք հագուստն ինքներս տանել մեր հարեւանին: Երբ ժամանեցինք, տեսանք, որ երեխաները կեղտոտ շորերով վազվզում են բակով: Զարմացանք, անկեղծ ասած, քանի որ հարևանները մի քանի շաբաթ առաջ էին սկսել իրեր փոխանցել իրենց: Միթե փոխելու և լվանալու բան չկա՞ր: Եվ հետո, ես տեսա մի փունջ կեղտոտ մանկական իրեր վերանդայում:
Նկատելով իմ տարակուսած հայացքը ՝ հարևանը ձեռքը թափահարեց։ Ինչու՞ լվանալ, փոշին թանկ է: Իսկ իրեր դեռ շատ կբերեն, հարևանները խոստացել են, ահա, դուք էլ եք դրանք բերել»:
Ասել, որ նման վերաբերմունքն ինձ զայրացրեց, նշանակում է ոչինչ չասել: Այսինքն, մարդը ընդունում է ուրիշի օգնությունը որպես պարտավորություն և ընդհանրապես չի մտածում հոգ տանել այն բաների մասին, ինչ նա ստացել է անվճար: Ես պարզապես շրջվեցի ու գնացի ՝ վերցնելով պայուսակներս: Որոշեցի նվիրել նրան, ում դա ավելի շատ է պետք: Եվ պատմեցի հարևաններիս կատարվածի մասին, ինչը նրանց շատ ցնցեց: Չգիտեմ, գուցե ես սխալվում եմ, բայց ես այլևս մտադիր չեմ օգնել այս ընտանիքին: Ի՞նչ կարծիքի եք այս ամբողջ իրավիճակի մասին: